Είναι αλήθεια τελικά ότι το stoner rock και η αναβίωση των ’70s έχει πέσει σαν επιδημία πάνω στο σκληρό ιδίωμα της μουσικής. Το αξιοσημείωτο γεγονός είναι όμως, ότι πολλές μπάντες που αναβιώνουν αυτό το είδος, προέρχονται από την Ευρώπη και από χώρες που παραδοσιακά έχουν αναδείξει μπάντες σε άλλα και πιο σκληρά είδη της heavy metal. Έτσι και το κουαρτέτο από την Νορβηγία, οι Lonely Kamel, φτάνει αισίως στη τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, μετά από 10 χρόνια ύπαρξης. Παραφράζοντας λοιπόν τον τίτλο της πολύ γνωστής ταινίας, οι Lonely Kamel παρουσιάζουν το “Shit City” με ένα εξώφυλλο και artwork που σε προϊδεάζει για το τι θα ακούσεις. Επιρροές από Led Zeppelin, The Foo Fighters, Soundgarden, The Doors όλα αυτά περασμένα από δύο μεγάλα φίλτρα που ονομάζονται Motorhead και Black Sabbath. Και ενώ η παραγωγή είναι τέλεια, καθαρή και με τη μίξη να συμβάλλει στα μέγιστα για να ακούς κρυστάλλινα το αποτέλεσμα, ο ήχος παραπέμπει κατ’ ευθείαν στα ’70s. Οι Lonely Kamel έχουν τιμιότητα σε αυτό που κάνουν. Τα τραγούδια τους είναι εμπνευσμένα και όχι κάποιες κακές αντιγραφές των προαναφερθέντων επιρροών. Ναι οι επιρροές είναι εμφανείς, αλλά με μαεστρία οι Lonely Kamel βάζουν και το δικό τους προσωπικό στίγμα. Το opener ομώνυμο κομμάτι σε βάζει στο κλίμα με το Motorhead riff του και το γρήγορο τέμπο του να σε ξεσηκώνει για headbanging, ενώ θέτει υποψηφιότητα για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Οι ρυθμοί πέφτουν κάπως με το “White Lines” που είναι αρκετά πιο μελωδικό και αναδεικνύει αρκετά Sabbath στοιχεία, ενώ το “It is Over” ρίχνει κι άλλο τις ταχύτητες και φέρνει αρκετά σε Led Zeppelin με το σχεδόν blues ρυθμό του. Το “I Feel Sick” κάπου αρχίζει και με κουράζει αφού το rock n roll στυλ του δεν μου λέει και πολλά. Η συνέχεια είναι όμως πολύ καλή με το “Steal The Perimeter” να προσκυνάει τους Sabbath με το doom riff του και τέμπο του. Μακρόσυρτες και βρώμικες μελωδίες αναδεικνύονται από τα ηχεία και σίγουρα κάπως έτσι φανταζόντουσαν οι Sabbath την εξέλιξη τραγουδιών σαν το “Sweat Leaf”. Ο δίσκος ανεβαίνει κι άλλο με ίσως την πιο μελωδική στιγμή του που ονομάζεται “Freezing” και απλά κλέβει την παράσταση ξεφεύγοντας από το γενικό mood του δίσκου, δίνοντας την απαραίτητη ποικιλία στο αυτί, με το πολύ ωραίο και εμπνευσμένο κουπλέ του και το ενδιαφέρον μελωδικό instrumental break. Σίγουρα μια κατεύθυνση που θα πρέπει να εξερευνήσουν οι Lonely Kamel. Το “BFD (Big Fat Dolly)” φέρνει το mood σε πιο πάρτι καταστάσεις και κάνοντας εμφανείς τις The Doors επιρροές, αλλά εκτός από το ωραίο του ρεφραίν δεν μου λέει και πολλά. Στο 7-λεπτό “Falling Down” μένω με ανάμεικτα συναισθήματα αφού ξεκινάει πολύ ωραία με τα πολύ δυνατά και εμπνευσμένα κουπλέ και ρεφραίν αλλά το μεγάλο instumental break στη μέση του κομματιού απλά με κουράζει. Τέλος η διασκευή στο “Nightjar” των Necromandus κλείνει μελωδικά το “Shit City” χωρίς να προσθέτει κάτι το καινούργιο και βάζοντας μια ακόμα Sabbath πινελιά. Γενικά το “Shit City” είναι μια πολύ τίμια κυκλοφορία από τους Νορβηγούς. Ειδική μνεία στον τραγουδιστή Thomas Brenna ο οποίος με ιδιαίτερη ευκολία πότε ακούγεται σαν τον Bon Scott, άλλες φορές σαν τον Ozzy και κάποιες λιγότερες σαν τον Chris Cornell. Ο Lukas Paulsen κάνει πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, αν και κάποιες φορές κουράζει με τα όμοια σόλο του. Το rhythm section (Stian Helle–μπάσο, Espen Nesset–τύμπανα) κάνει τη δουλειά του χωρίς πολλές φανφάρες και κρατάει συνεχώς τον groove ρυθμό με επιτυχία. Αν δεν υπήρχαν οι στιγμές (“I Feel Sick”, “BFD” και “Falling Down”) που ο δίσκος κάνει κοιλιά κουράζοντάς με, σίγουρα θα μιλάγαμε για ένα διαμάντι του stoner rock. Οι οπαδοί του είδους μπορούν άφοβα να προσεγγίσουν τους Lonely Kamel και το “Shit City”. Οι υπόλοιποι θα βρουν πολλές ενδιαφέροντες στιγμές αλλά σίγουρα κάπου θα κουραστούν.
7/10
Δημήτρης Στάυρος
