Ας κάνουμε μια μικρή εισαγωγή για τους Lord Of The Lost, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό. Η μπάντα από τη Γερμανία παίζει κυριολεκτικά ό,τι θέλει και όπως θέλει. Συνδυάζει στοιχεία από κάθε είδος μουσικής (από gothic metal μέχρι jazz, ηλεκτρονική και ορχηστρική μουσική), με σκοπό να δημιουργήσει κάτι το μοναδικό. Είναι η αγαπημένη μου μπάντα, και δύσκολα θα πω κακό λόγο, καθώς κάθε άλμπουμ τους για εμένα είναι ένα διαμάντι, με το “Thornstar” του 2018 να είναι ίσως και το αγαπημένο μου άλμπουμ. Ας περάσουμε όμως στο νέο πόνημα της μπάντας, ένα διπλό άλμπουμ, που ως θέμα έχει το Ευαγγέλιο του Ιούδα.
Μετά από τον εκτενές αυτόν πρόλογο, ας περάσουμε στον πρώτο δίσκο, με τίτλο “Damnation”. Ξεκινάμε με τα singles “Priest” και “For They Know Not What They Do”. Πολύ δυναμική αρχή και υπέροχα κομμάτια για να μπούμε στο ύφος του δίσκου. Ακολουθεί το “Your Star Has Led You Astray”. Από τις πρώτες νότες του πιάνου του Gared το κομμάτι είναι καθηλωτικό. Το απίστευτα μελωδικό ρεφραίν, μαζί με ένα υπέροχο break δίνουν στο κομμάτι μια υπέροχη γοητεία. Παρά την χορωδιακή αρχή του “Born With A Broken Heart”, ο Niklas μας ξαφνιάζει με ένα double time στα τύμπανα, που σίγουρα δεν περιμέναμε. Ο βαρύς τόνος κιθάρας του Pi έρχεται να συμπληρώσει την αντίθεση των τυμπάνων με την χορωδία. Αυτό όμως που περιμένουμε ακόμα λιγότερο είναι η ρυθμική αλλαγή του ρεφραίν, καθώς και η απότομη μετάβαση πίσω στο αρχικό riff. Μετά από ένα breakdown και ένα υπέροχο pre-chorus μόνο με πιάνο και τα φωνητικά του Chris, το κομμάτι φτάνει στο τέλος του.
Από την πιο ηλεκτρονική εισαγωγή του “The 13th” αντιλαμβανόμαστε ότι το κομμάτι θα είναι πιο αργό και βαρύ συγκριτικά με τα προηγούμενα, τουλάχιστον μέχρι να μπει το άκρως μελωδικό ρεφραίν με τον στίχο “and I don’t know if I’ll ever be home again” να προκαλεί απλά ανατριχίλα. “In The Field Of Blood” το όνομα του επόμενου κομματιού. Η πρώτη μπαλάντα του άλμπουμ, με μουσική και στίχους που σίγουρα συγκινούν. Το κομμάτι σε ύφος μοιάζει πολύ με το “Go To Hell” από το “From The Flame Into The Fire” και χαίρομαι πολύ για αυτό, καθώς το “Go To Hell” είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Μετά από ένα πολύ βαρύ τελείωμα περνάμε στο “2000 Years A Pyre”. Μόλις ακούγεται το scream “it’s us against the flood” σηκώνονται και νεκροί. Μετά το εκπληκτικό ρεφραίν έχουμε μια τρομερή αλλαγή με φανταστικά δεύτερα φωνητικά από τον Klaas και ένα υπέροχο solo από τον Pi.
Μετά από ένα fade out περνάμε στο “Death Is Just A Kiss Away” που ξεκινάει με το leitmotif του άλμπουμ. Τα απίστευτα τσέλα και βιολιά δίνουν στο κομμάτι μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Το ήρεμο αυτό κομμάτι ήταν ό,τι έπρεπε σαν αλλαγή από τα απανωτά χαστούκια. Η χορωδία στο τέλος προκάλεσε άλλη μια ανατριχίλα και πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει. Επανερχόμαστε πολύ δυναμικά, με το πιο επιθετικό κομμάτι μέχρι τώρα. Το riff και τα electronics στο “The Heart Is A Traitor” είναι ότ,ι πρέπει για να επιστρέψουμε στο προηγούμενο ύφους του άλμπουμ. Μακάρι να υπήρχε μια κάμερα να καταγράψει την αντίδρασή μου πριν μπει το ρεφραίν. Η αλλαγή των μελωδιών στα φωνητικά σε αυτό το κομμάτι είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορώ να περιγράψω την ιδιοφυΐα πίσω από τη σύνθεση αυτού του κομματιού. Παρά το δυναμικό τελείωμα, το “Euphoria” ξεκινάει πιο ήρεμα από κάθε άλλο κομμάτι μέχρι τώρα, και έτσι συνεχίζει. Πιστεύω ότι η λέξη «ονειρικό» περιγράφει πλήρως αυτό το κομμάτι, χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.
Μετά από το ήρεμο και μεθυστικό “Euphoria” έρχεται το instrumental “Be Still And Know”. Με τον ρυθμό του leitmotif να είναι το εναρκτήριο riff ξέρουμε ότι το κομμάτι δεν θα απογοητεύσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής των instrumentals. Αλλά αυτή η μπάντα απλά κάνει τα πράγματα αλλιώς. Το “Adonai” από το “Empyrean” είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια, παρότι instrumental. Έτσι και το “Be Still And Know” δεν απογοητεύει με πολλές αλλαγές μόλις μέσα σε τέσσερα λεπτά. Τέλος για να κλείσει ο πρώτος δίσκος, ακολουθεί το leitmotif, με τίτλο “The Death Of All Colours”. Το πρώτο «κομμάτι» που δημοσίευσε η μπάντα με την ανακοίνωση του άλμπουμ. Τα απομονωμένα φωνητικά του Chris στην αρχή είναι το λιγότερο εντυπωσιακά, με την χορωδία να συμπληρώνει αυτό το αριστούργημα. Έτσι τελειώνει το “Damnation” και περνάμε στον επόμενο δίσκο.
Μπαίνοντας στο “Salvation” μπορώ να πω ότι η έναρξη του “Gospel Of Judas” με ξάφνιασε. Το musical-ωειδές ύφος του κομματιού σε συνδυασμό με τον κλασικό ήχο των LOTL, τράβηξαν την προσοχή μου, ενώ το απίστευτα groove-ατο riff στη γέφυρα δίνει στο κομμάτι τη βαρύτητα που του έλειπε. Μετά από το πολύ ιδιαίτερο “Gospel Of Judas” ακολουθεί το “Viva Vendetta”. Η κλιμακωτή εισαγωγή του και η έκρηξη του ρεφραίν κάνουν το κομμάτι μοναδικό. Τα πλήκτρα του Gared είναι φανταστικά σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού και μας καθηλώνουν. Η εισαγωγή του “Argent” είναι σίγουρα κάτι το διαφορετικό, ειδικά μετά τα δύο προηγούμενα κομμάτια. Τα πανέμορφα αιθέρια γυναικεία φωνητικά, μαζί με μια μεθυστική ενορχήστρωση με άφησαν άφωνο. Στο ρεφραίν μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο και τη θεατρικότητα που προσδίδει ο Chris σε αυτό το άλμπουμ. Ίσως το πιο goth κομμάτι μέχρι τώρα, το “Argent” δεν απογοητεύει, με τα γυναικεία φωνητικά πίσω από το ρεφραίν να είναι το λιγότερο μαγικά.
Στη συνέχεια το “The Heartbeat Of The Devil” μας δίνει μια υπέροχη μίξη industrial και groovy riff με πιάνο, μέχρι να ακουστεί το μελωδικότατο ρεφραίν. Τα πανέμορφα πλήκτρα συνοδευόμενα από εξαιρετικά φωνητικά και η χορωδία στο τέλος κάνουν το “The Heartbeat Of The Devil” πραγματικά ξεχωριστό. Σε παρόμοιο ύφος κινείται και το “And It Was Night”. Από αυτό το κομμάτι για εμένα ξεχώρισαν τα εθιστικό riff, το υπέροχο pre-chorus και η φανταστική αλλαγή ρυθμού στο ρεφραίν. Σε πιο ήρεμα επίπεδα κινείται το “My Constellation”, μια μπαλάντα με υπέροχες μελωδίες και ένα καθηλωτικό ρεφραίν. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία που εμφανίζονται σε κάποια σημεία δίνουν στο τραγούδι την ποικιλομορφία που χρειάζεται.
Από τις πρώτες νότες του “The Ashes Of Flowers” νιώθουμε ότι το κομμάτι θα είναι πιο δυναμικό και βαρύ. Η αντίθεση των μελωδικών και καθαρών φωνητικών με τα απότομα και βαριά σπασίματα είναι φανταστική. Καθώς το κομμάτι φτάνει στο τέλος του, η συναισθηματική φόρτιση αυξάνεται, όπως και η ταχύτητα. Τα τύμπανα του Niklas με την χορωδία πραγματικά κλέβουν την παράσταση. Η αρχή του “Iskarioth” με ταξίδεψε πίσω στις εποχές του “Empyrean” και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Η επιθετικότητα και η δυναμική του κομματιού ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν μετά από το δυναμικότατο τέλος του “The Ashes Of Flowers”. Ένα βαρύ industrial riff από τον Pi και ένας υπέροχος τόνος μπάσο από τον Klaas, μαζί με το μελωδικό ρεφραίν δίνουν στο κομμάτι την μαγεία των LOTL.
Μετά από αυτά τα δύο επιθετικά κομμάτια περνάμε ξανά στο πιο musical-ωειδές ύφος του άλμπουμ με το “A War Within”. Το pre-chorus είναι φανταστικό, με τα verses να είναι μεθυστικά. Το τσέλο δίνει μια τρομερή βαρύτητα στο κομμάτι, ενώ η χορωδία που μπαίνει στο δεύτερο ρεφραίν κάνει το “A War Within” ακόμα καλύτερο. Για άλλη μια φορά ακούμε το leitmotif, αυτή τη φορά όμως στο τσέλο. Και μπορώ να πω ότι ακούγεται φανταστικό. Το κομμάτι τελειώνει με έναν πραγματικά πανέμορφο τρόπο και μας συγκινεί. Σε αυτό το συγκινητικό ύφος κινείται και το “A World Where We Belong”, το οποίο πεθαίνω να δω πως θα ακούγεται ζωντανά. Πολύ δυνατές μελωδίες και ακόμα πιο δυνατός στίχος προσδίδουν σε αυτό το κομμάτι μια τρομερή βαρύτητα.
Περνάμε στο instrumental αυτού του άλμπουμ, με τίτλο “Apokatastasis”. Σίγουρα πιο βαρύ από το “Be Still And Know” με έντονες μελωδίες από τσέλο και βιολί. Μικρό σε διάρκεια και παρουσιάζοντας το leitmotif για άλλη μια φορά, λειτουργεί σαν ένα πανέμορφο interlude πριν περάσουμε στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Και το όνομα αυτού, “Work Of Salvation”. Το κομμάτι είναι ο τέλειος επίλογος για αυτό το έργο τέχνης. Έχει ένα αίσθημα λύτρωσης, κατάληξης και ηρεμίας. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με έναν πανέμορφο τρόπο, το leitmotif παιγμένο ψηλά στο πιάνο.
Το να γράψει κανείς αντικειμενική κριτική για το αγαπημένο του συγκρότημα, είναι κάτι το αδύνατο. Για εμένα οι Lord Of The Lost είναι με διαφορά οι καλύτεροι μουσικοί και συνθέτες της γενιάς τους. Οι πλοκές των άλμπουμ τους, η μουσική και οι στίχοι τους είναι κάτι το μοναδικό και συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε άνθρωπο που αγαπάει τη μουσική να τους ψάξει. Ο μόνος λόγος που το “Judas” δεν θα πάρει το δεκάρι από εμένα, είναι επειδή υπάρχει το “Thornstar”, το οποίο θεωρώ απλά αξεπέραστο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ξαναγραφτεί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μπάντα δεν μπορεί να προσπαθήσει. Το “Judas” δεν είναι ένα άλμπουμ (όπως και κανένα άλμπουμ των LOTL δεν είναι άλμπουμ). Είναι μια εμπειρία, που μόνο αν κάποιος τη ζήσει θα μπορέσει να καταλάβει αυτήν την κριτική… We gave our hearts to the Lord Of The Lost!
9/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
