Οι Lucifer επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ, με τίτλο “Lucifer II” και για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία της μπάντας, θα κάνουμε ένα μίνι βιογραφικό. Δημιουργήθηκαν το 2012, από τις στάχτες των sludgy rockers The Oath και από την τραγουδίστρια Johanna Sadonis, η οποία ζήτησε την βοήθεια από τον Gaz Jennings (κιθάρες, ex-Cathedral). Το αποτέλεσμα ήταν το ντεμπούτο του 2014, το οποίο έλαβε πολύ καλές κριτικές, αφού η μίξη του κλασσικού rock/hard rock και doom ήταν κάτι το όντως πρωτότυπο.
Δύο χρόνια μετά, ο Gaz Jennings άφησε την μπάντα και μαζί του ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Είχε αρκετή πίστη προφανώς στη μουσική της η Johanna, η οποία δεν αποθαρρύνθηκε και μαζί με τον drummer Nicke Andersson (ex-Entombed, The Hellacopters) και τον Robin Tidebrink (κιθάρα), συνέχισαν τους Lucifer.
Οι νέες συνεργασίες, ήδη φέρνουν και διαφορές στη δεύτερη δουλειά των Lucifer. Πλέον η μπάντα, κινείται στο χώρο του retro rock της δεκαετίας του ‘70 και τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό, είναι αυτά των Blue Oyster Cult, των Free, των Fleetwood Mac και γιατί όχι των Bachman Turner Overdrive και των Creedence Clearwater Revival, σε μια πιο rock έκδοση βέβαια. Οι επιρροές των Black Sabbath, αν και δεν έχουν χαθεί, είναι πολύ πιο περιορισμένες.
Τα πάντα φαίνονται στο opener του δίσκου, “California Son”, το οποίο δίνει και το rock στίγμα όλου του δίσκου. Το “Dreamer” είναι ένα πολύ όμορφο ατμοσφαιρικό τραγούδι, το οποίο δίνει μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες, ενώ οι Sabbath επιρροές εμφανίζονται στο instrumental break. Καταπληκτικό και με oriental καταβολές το “Phoenix”, σε ακόμη πιο σκληρές πλατφόρμες. Οι αμανέδες της Johanna, είναι ικανοί να σε ανατριχιάσουν, ενώ όλο το τραγούδι δείχνει την όρεξη που έχει η μπάντα.
Τα πιο straight rock τραγούδια “Aton” και “Faux Pharaoh”, είναι και αυτά που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα τραγούδια, ενώ και η διασκευή στο “Dancing With Mr. D” των Rolling Stones, δεν είναι καθόλου άσχημη. Τα υπόλοιπα τραγούδια δεν είναι άσχημα, απλώς δεν νομίζω ότι έχουν να μου προσφέρουν κάτι το καινούργιο. Δεν χρειάζεται φυσικά να μιλήσω για τις καταπληκτικές φωνητικές ικανότητες της Sadonis, η οποία μετατρέπει οποιαδήποτε μελωδική γραμμή σε ερμηνευτική απόλαυση.
Ο δεύτερος δίσκος των Lucifer είναι απολαυστικός αλλά νομίζω ότι αν κρατούσε μια πιο straight rock υφή, θα ήταν ακόμη καλύτερος. Αν και η μπάντα πλέον κινείται σε πιο ‘70s classic rock δρόμους, στο όλο αποτέλεσμα υπάρχει το φάντασμα του Tonny Iommi στις κιθάρες και στο στυλ παιξίματος του Robin Tidebrink. Το ότι οι Lucifer διασκέδασαν αρκετά στη σύνθεση και την ηχογράφηση του “Lucifer II”, είναι εμφανές. Προσωπικά θα το ακούσω μερικές φορές και μάλλον από εκεί και πέρα θα περιμένω την επόμενη προσπάθεια της μπάντας.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
