Οι Macabrum είναι μια σχετικά νέα στο χώρο μπάντα, οι ηθικοί αυτουργοί της οποίας είναι από Κροατία και Βοσνία. Ειδικότερα, ο G.D. (Bethroned) που παίζει όλα τα όργανα και effects, είναι από το Vukovar, ενώ ο S.A. (Odium Malum) που είναι υπεύθυνος για τα φωνητικά, είναι από το Banja Luka (Republic Of Srpska). Ξεκίνησαν γύρω στο 2010 κυκλοφορώντας το ΕΡ «Epoch» κι ένα χρόνο μετά το single «Grief». Το 2012 κυκλοφορούν το πρώτο full length άλμπουμ τους και τρίτο συνολικά δίσκο, “Monument of Eternal Grief”. Το είδος της μουσικής που παίζουν έχει σχέση με dark, depressive, atmospheric, black metal, ενώ οι στίχοι πραγματεύονται θέματα που έχουν σχέση με λύπη, απομόνωση, ερήμωση, θάνατο. Ο δίσκος περιλαμβάνει και τα τρία κομμάτια που υπάρχουν στη δεύτερη και περσινή τους κυκλοφορία, “Grief”, καθώς και μια διασκευή σε πιάνο, του “The Somberlain” (Dissection). Αρχίζει με το μελαγχολικό instrumental “When Past Hunts Me” και συνεχίζει στο ίδιο ύφος και στα υπόλοιπα δώδεκα κομμάτια. Instrumental (με βιολί, ή πλήκτρα) είναι και τα “The One Who Walks The Fields Of Flame”, “Prelude”, “Departing Silence”, “I”, ενώ εντελώς άκυρο είναι το “Man Of Constant Sorrow”…το οποίο είναι μια “radio edit” ερμηνεία των φωνητικών με μια ακουστική κιθάρα, παιγμένη σε alternative, country, rock στυλάκι!!! Κλείνουμε με το “Purification Of Flesh From Sordid Spirit”, που για μένα ήταν η καλύτερη στιγμή / καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αν ακούσει κάποιος αυτό το κομμάτι – διάρκειας δέκα έξι λεπτών(!) – ίσως να μην χρειάζεται ν’ ακούσει τα υπόλοιπα…Κλείνει με ήχους βροχής και αστραπών. Γενικότερα υπάρχουν κομμάτια σε μεγάλη διάρκεια και progressive χαρακτήρα. Δυστυχώς οι κιθάρες του “Monument of Eternal Grief” δεν πείθουν καθόλου και μειώνει το συνολικό αποτέλεσμα στης ατμόσφαιρας που προσδίδει μια ακρόαση. Η παραγωγή είναι σε μέτρια επίπεδα κι ένα άλλο μείον του δίσκου, είναι η συχνή προσθήκη των πλήκτρων – κυρίως στις εισαγωγές / επίλογους. Έτσι και αλλιώς είναι και σε υπέρ χαμηλές ταχύτητες και το καθολικό φαινόμενο των πλήκτρων, ψιλοκουράζει, μερικές φορές και από τις πρώτες νότες του κομματιού. Τα φωνητικά έχουν ένα σπαραχτικό, blackίζον ύφος και «τραβάνε» τις καταλήξεις. Γενικά δεν με χάλασαν και στην επόμενη προσπάθεια τους πιστεύω πως θα είναι σε ακόμα καλύτερο επίπεδο. Η μεγάλη διάρκεια των κομματιών και ο αριθμός τους, νομίζω ότι υποδηλώνουν μια όρεξη και προθυμία για δουλειά και δημιουργία, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να είναι πιο συμπυκνωμένος, ουσιαστικός και καλοδουλεμένος, ο δίσκος και με λιγότερα κομμάτια και ό, τι «περίσσευε», ανάλογο δούλεμα και σε μια μελλοντική κυκλοφορία.
5,5/10
Άγγελος Kilmistered
