Σας έχει φάει η περιέργεια για το πώς θ’ ακουγόταν μια απαράδεκτη κυκλοφορία των Symphony X; Μιας και οι ίδιοι δεν έχουν καμία τέτοια, ακούστε το δεύτερο άλμπουμ των μοναδικών progressive-άδων που διαθέτει η Αργεντινή, και θα ικανοποιηθείτε (αν και δε νομίζω ότι κανένας από εσάς έχει τέτοιου είδους βίτσια)! Σοβαρά τώρα, δεν μπορεί να το εννοούν αυτό το άλμπουμ! Κατ’ αρχάς η παραγωγή του είναι μετριότατη, και στην ποιότητα του ήχου, και στη ρύθμιση της έντασης, με την ήδη εκνευριστική φωνή του James Robledo να υπερκαλύπτει όποιον άλλον ήχο βρεθεί στο ‘δρόμο’ της. Για τις συνθέσεις, δε, τι να πρωτοπώ; Ότι ακούγονται όλα τα κομμάτια ίδια; Ότι έχουν προσπαθήσει να κοπιάρουν Symphony X σε κάθε λεπτομέρεια (μέχρι και τη χροιά του Allen!) με παταγώδη αποτυχία και το αποτέλεσμα ν’ ακούγεται σαν κακοφτιαγμένη παρωδία; Ή μήπως να μιλήσω για την φοβερή ‘τεχνική’ τους που ‘μπάζει’ από παντού; Κάποιος θα πρέπει να τους πληροφορήσει ότι οι άνισοι progressive ρυθμοί 1ον. δεν είναι για να παίζονται mid tempo και 2ον. είναι γι αυτούς που τους αντέχουν. Τα τύμπανα στο progressive δεν είναι απλή υπόθεση, και όταν είσαι τελείως άσχετος ‘παίρνεις στο λαιμό σου’ και τα υπόλοιπα όργανα (που στην προκειμένη περίπτωση είναι ήδη σε πολύ μέτριο επίπεδο). Όσο για τα deathάδικα φωνητικά που ‘χώνονται’ εδώ κι εκεί για να κάνουν τον αποτροπιασμό μου ακόμα μεγαλύτερο, δεν κολλάνε πουθενά στο progressive (εδώ ολόκληροι Dream Theater έφαγαν κράξιμο)! Από μελωδίες δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα το αξιομνημόνευτο. Είναι όλο το άλμπουμ μια κάκιστη απόπειρα μίμησης. Δε λέω, κι άλλοι προσπάθησαν να μιμηθούν μπάντες ανάλογης εμβέλειας, αλλά τουλάχιστον η τεχνική αρτιότητα κάπου τους οδήγησε… Αν αγαπάτε το progressive, σας προειδοποιώ, μην πατήσετε ΠΟΤΕ το ‘play’ σ’ αυτήν την αθλιότητα!
2/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
