Τελικά αυτό που προκύπτει μετά το πέρας της ακροάσεως της εν λόγω κυκλοφορίας, είναι πως ο κλασικός Heavy Metal ήχος από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 αντηχεί σε όλη αυτή την περίεργα νοσταλγική αλλά ευχάριστη πέραν όλων κυκλοφορία. Από ότι φαίνεται οι Mad Max επέστρεψαν με μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία, η οποία αφήνει το προ πενταετίας “Interceptor” πολλά χιλιόμετρα πίσω. Απλά για τους τύπους θα αναφέρω ότι στο μεσοδιάστημα και συγκεκριμένα εν έτη 2015 η μπάντα κυκλοφόρησε την συλλογή “Thunder, Storm And Passion”.
Το “35” ανοίγει με ένα Judas Priest riffολογίας κομμάτι (αν και φαίνεται να “κοπιάρει” στην αρχή ξεδιάντροπα το “The Hellion”) με τίτλο “Running To Paradise”. Μέσα στο δίσκο αναμένεται να δείτε επιρροές από μια πληθώρα γνωστών rock σχημάτων που αγγίζει από Bon Jovi, Mötley Crüe και Dokken έως και τα “τοπικά Γερμανικά προϊόντα” τύπου Scorpions, Bonfire έως τα νεότερα Kissin’ Dynamite και The New Roses. Μεγάλη ιστορία στην όλη κυκλοφορία αποτελούν τα keyboards που έχουν χρησιμοποιηθεί αφού είναι λες και βρίσκεσαι στην Sunset Boulevard στα μέσα της προαναφερθείσας δεκαετίας, απάνω σε μια Harley Davidson και να υπάρχει παντού φωτισμός από νέον, ξανθιές γκόμενες να σε περιβάλλουν. Εντάξει, νομίζω πως το κάνατε εικόνα και καταλάβατε περί τίνος πρόκειται.
Ακολουθεί το single “Beat Of The Heart”, το οποίο κυριολεκτικά είναι λες και βγήκε από χρονομηχανή για να κυκλοφορήσει τώρα. Φοβερή σύνθεση με το ανάλογο vibe να το διακατέχει ενώ το επερχόμενο “D.A.M.N” (του οποίου ο πλήρες τίτλος είναι “Devil‘s After Me Now”) στην εισαγωγή για κάποιο λόγο μου έφερε Firewind (συγκεκριμένα το “Falling To Pieces”) συνεχίζει την ανεβαστική διάθεση των προηγούμενων δυο συνθέσεων. Στο “Snowdance” οι ταχύτητες ανεβαίνουν και το κεφάλι δεν σταματά να ανεβοκατεβαίνει. Πολύ δυνατό ρεφρέν που σε κάνει να θες να το τραγουδάς ακατάπαυστα!
Βρισκόμαστε περίπου στα μέσα του δίσκου για να έρθει το αυτοβιογραφικό κομμάτι “Thirty 5” (το οποίο Saxonίζει τρελά), το οποίο είναι mid tempo hard rock κομμάτι και με στίχους να εκθειάζουν το πώς μετά από τόσα χρόνια καταφέρνουν να ροκάρουν ακόμα. Εντάξει μια τόνωση ηθικού ποτέ δεν είναι κακό άλλωστε. Το “Already Gone” από την άλλη θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κομμάτι παρμένο μέσα από το “Dr. Feelgood” (1989) των Mötley Crüe. Οι Αμερικανοί θα σκότωναν να είχαν την εν λόγω σύνθεση στο άλμπουμ τους, μιας και το όλο vibe είναι τελείως κοντά στο άλμπουμ αυτό. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το επόμενο, το “False Freedom”. Το “Goodbye To You” αλλά και power μπαλάντα “Rocky Road”, με το εφέ του κόσμου να δίνει ψευδαίσθηση ζωντανής ηχογράφησης, δίνουν το δρόμο για το άλμπουμ να πλησιάσει πιο κοντά στην ολοκλήρωση του με το bonus κομμάτι “Paris Is Burning”, μια εξαιρετική διασκευή πάνω στο κομμάτι των Dokken από το “Breaking The Chains” του 1981.
Παίρνοντας αγκαλιά ένα μπουκάλι Jack Daniels, θα σας πρότεινα να ακούσετε το δίσκο αυτό καθώς έχετε αφεθεί στις μελωδίες της μουσικής αλλά και στην χαρισματική φωνή του Michael Voss (Wolfpakk, ex-Bonfire).
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]