Αν δεν κάνω λάθος, επτά χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη κυκλοφορία των Poem. Το “The Great Secret Show” έδειξε τα δόντια του το 2008, αλλά προσωπικά είχα προσπεράσει. Δεν μου αρέσουν οι Tool, ούτε και τόσο πολύ οι Opeth αλλά και οι Pain Of Salvation, που φαίνονταν σαν οι κύριες επιρροές των Poem. Πριν από δύο μήνες είχα την τύχη να δω τους Amorphis στη Ρουμανία, σε μια συναυλία για το “Under The Red Cloud”. Οι Poem ακολούθησαν τους Amorphis στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία, κάτι που ελπίζω να τους βγήκε σε καλό.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, όπως μπορείτε να διαβάσετε και στο report, οι Poem μου φάνηκαν πολύ καλοί και στιβαροί σαν μπάντα. Η μουσική όμως δεν μου έκανε και τότε. Όταν επιτέλους πήρα το “Skein Syndrome”, για τις ανάγκες αυτής της κριτικής, απλά, κατάλαβα πόσο άδικο είχα. Όχι το “Skein Syndrome” δεν είναι ο πιο εύκολος δίσκος που θα ακούσει κανείς. Έτσι και αλλιώς, με την πρώτη ακρόαση δεν είχα πειστεί. Αλλά, κάτι με τράβηξε να ακούσω περισσότερες φορές το δίσκο. Και κάθε φορά που τον άκουγα, η ανάγκη επανάληψης της ακρόασης του “Skein Syndrome” ήταν όλο και μεγαλύτερη.
Αυτό ακριβώς είναι το “Skein Syndrome”. Ένας εθιστικότατος δίσκος, ο οποίος απλά πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερος. Ναι, υπάρχουν τα τεχνικά μέρη, τα σπασίματα των ρυθμών – που είναι εξάλλου και η βάση του progressive metal, οι μεγάλες διάρκειες… αλλά πραγματικά μετά από δυο με τρεις ακροάσεις, τα πάντα στο δίσκο και στα τραγούδια ακούγονται τόσο φυσικά και τόσο ομαλά, που απλά ταξιδεύεις.
Ταξιδεύεις με τις αγχωτικές και μελαγχολικές μελωδίες, που ο Γιώργος Προκοπίου με τόσο πάθος – άλλοτε με μεστότητα και άλλοτε με δύναμη και γρέζι – ερμηνεύει. Ταξιδεύεις με τις φανταστικές ενορχηστρώσεις των Στράτου Χάϊδου (μπάσο) και Σταύρου Ρίγου (τύμπανα), ενώ τα μελωδικά και τεχνικά solo του Laurence Bergström, απλά βάζουν όχι μόνο το κερασάκι στην τούρτα, αλλά συμπληρώνουν το μοναδικό οικοδόμημα που έφτιαξαν οι Poem με το “Skein Syndrome”.
Οι βασικές τους επιρροές είναι παρούσες – όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά μην ξεγελαστείτε, γιατί οι Poem πραγματικά έφτιαξαν τον δικό τους μοναδικό ήχο και στυλ, σε αυτό το δίσκο. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κομμάτια από αυτό το αριστούργημα, ίσως μόνο το προσωπικό μου αγαπημένο το “Weakness”, αλλά πραγματικά, τι να πρώτο-ξεχωρίσω, από το κάπως πιο ευθύ “Passive Observer” μέχρι τα progressive όργια στο “Bound Insanity” ή την απίστευτη μελαγχολία του “Desire”.
Ο κοινός παρονομαστής για το “Skein Syndrome” των Poem, είναι η μελωδία που επισκιάζει τα πάντα και η έμπνευση που είχαν τα παιδιά όταν έφτιαχναν το δίσκο. Η εξέλιξη από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι πραγματικά απίστευτη. Το μόνο που έχω να πω είναι, επενδύστε και δώστε τους την ευκαιρία που αξίζουν, γιατί η μουσική στο “Skein Syndrome” μπορεί να παραλληλιστεί μόνο με ένα πράγμα. Ένα πανέμορφο ποίημα. Μέχρι στιγμής, για εμένα το “Skein Syndrome” είναι η κορυφή του 2016 μέχρι στιγμής, αλλά ελπίζω να μην είναι η κορυφή των Poem.
9,5 / 10
[email protected]
Δημήτρης Σταύρος
