Η πρώτη ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ακούγοντας την δεύτερη δουλειά του Marius Danielsen, ήταν το ότι όντως υπάρχουν καλλιτέχνες που κυκλοφορούν τέτοιους δίσκους; Τι εννοώ με το τέτοιους δίσκους; Μα φυσικά δίσκους που αναβλύζουν από κλασικό/συμφωνικό power/epic metal. Ξέρετε, αυτό το είδος που οι Rhapsody με το “Legendary Tales” και το “Symphony Of The Enchanted Lands”, έγιναν γνωστοί. Το Part 2 στον τίτλο του δίσκου, κατευθείαν μας δίνει και την πληροφορία ότι έχουμε να κάνουμε με τριλογία.
Ναι, ο κακός μάγος πολεμάει τον καλό βασιλιά που είναι γεμάτος αρετές και δικαιοσύνη και λοιπά. Κάπου πρέπει να υπάρχει και κάποιος δράκος μέσα στην ιστορία. Νομίζω ότι όλη αυτή η φάση έχει γίνει πολύ κλισέ και πλέον δεν μπορώ να την πάρω και τόσο στα σοβαρά, παρόλο που είμαι μεγάλος οπαδός των D & D (αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό, τότε ο δίσκος αυτός σίγουρα δεν είναι για εσάς) και του μαγικού κόσμου του Tolkien.
Η μουσική του Marius Danielsen στο δεύτερο μέρος της ιστορίας, είναι μια μίξη από Rhapsody, Helloween, Stratovarius και Avantasia, άντε και λίγο Blind Guardian. Δεν υπάρχει τίποτε το καινούριο μουσικά που έχει να προσφέρει ο δίσκος, ενώ όλο το concept είναι αυτό που είχαν πρωτοκάνει οι Ayreon αλλά και ο Sammet με τους Avantasia, με σωρεία καλεσμένων τραγουδιστών και κιθαριστών. Φυσικά και έχουμε πολύ γνωστά ονόματα εδώ, όπως τον Michael Kiske, τον Blaze Bayley, Tim Owens, Mathias Blad, Mark Boals μερικοί από τους τραγουδιστές, Luca Princiota (Doro), Bruce Kulick (ex-Kiss), Matias Kupiainen (Stratovarius) μερικοί από τους κιθαρίστες, με την πιο γνωστή συμμετοχή αυτή της Jennifer Batten, της κιθαρίστριας του Michael Jackson.
Ούτε θέλω να σκέφτομαι τον προϋπολογισμό που είχε ο Danielsen στη διάθεσή του για να καλέσει όλους αυτούς να συμμετέχουν στο δίσκο του αλλά μπορεί να έχει τόσους γνωστούς καλεσμένους και η μουσική να είναι μια τρύπα στο νερό, κάνοντας όλο το εγχείρημα μια μεγαλειώδη αποτυχία. Σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει το παραπάνω με το “Legend Of Valley Doom Part 2” αλλά και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε και μα κάτι το εξωπραγματικό.
Η συνταγή είναι γνωστή, φωνητικά με απίστευτη έκταση μπροστά, υπερηχητικές κιθάρες, συμφωνικά μέρη και sing-along ρεφρέν. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν καλές ιδέες στο δίσκο αλλά μάλλον θα μείνω εκεί, αφού είναι πολύ λίγα τα τραγούδια που θα με αναγκάσουν να ακούσω ξανά κάποια μέρη του δίσκου και σίγουρα αυτές οι ιδέες δεν είναι οι τέσσερις (!) πολύ βαρετές μπαλάντες “Under The Silver Moon”, “Tower Of Knowledge”, “We Stand Together” και “Gates Of Eunomia”.
Από εκεί και πέρα, τα “Rise Of The Dark Empire”, “By TheDragon’s Flame” και το πολύ καλό “Temple Of The Ancient God” είναι οι κορυφαίες στιγμές κατά την άποψή μου, τα τραγούδια που έχουν και την μεγαλύτερη epic αίσθηση. Το εννιάλεπτο “Princess Lariana’s Forrest”, αποτυγχάνει να γίνει το epic του δίσκου, αν και προσπαθεί αρκετά. Το αρκετά σκοτεινό “Crystal Mountains”, είναι επίσης ένα τραγούδι που ξεχωρίζει, αν δεν είναι ίσως και το αγαπημένο μου στο δίσκο.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος απευθύνεται μόνο στους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους και δεν νομίζω ότι πρόκειται να συγκινήσει κάποιον στον οποίον δεν αρέσει το συμφωνικό power/epic metal. Οι πολλές και αχρείαστες μπαλάντες θα με αναγκάσουν να ρίξω την γενική βαθμολογία του δίσκου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ο δίσκος είναι απαραίτητα κακός.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
