Από την Ταϊλάνδη μας έρχονται οι Melodius Deite και το 90′s power metal τους που αναβλύζει από κάθε νότα στο τρίτο μέρος της προσωπικής τους φανταστικής ιστορίας. Σίγουρα η χώρα προέλευσης προετοιμάζει έδαφος για απογοητευτικές κριτικές. Και ναι, εδώ την πάτησα σαν πρωτάρης ακροατής. Από τη μία ο τίτλος που παραπέμπει σε τελειωμένα σπασικλάκια, από την άλλη προχειροφτιαγμένα logo και εξώφυλλα, δεν ήθελα και πολύ. Βρέθηκα προ εκπλήξεως όμως όταν το ‘βαλα να παίζει.
Τα παιδιά εδώ έχουν πάρει όλα τα καλά στοιχεία του power metal μίας ξεχασμένης περιόδου, τότε που δεν υπήρχαν οι Sabaton και όταν αυτό το είδος δεν ήταν κουραστικό μονοπώλιο. Ερμηνείες που θυμίζουν έντονα Rhapsody όταν ήταν στα πάνω τους, μελωδίες που κάποτε μόνο οι Labyrinth προσέφεραν, progressive metal περάσματα και αξιοσέβαστο ρίσκο να συνθέσουν μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια ώστε να εξυπηρετήσουν τις concept ανάγκες που έχουν στο μυαλό τους. Αυτά είναι τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση σε αυτό το δίσκο. Παρόλο που μουσικά ενδέχεται να διχάσει ως προς τις επιρροές, απέχει από το να θεωρηθεί πειραματικό, αφού στο σύνολο δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά. Άρα μιλάμε για σωστή δόμηση. Το πρώτο μισό του “The Archangels And The Olympians” αναφέρεται σε κάθε άγγελο ξεχωριστά και η μουσική επένδυση είναι καθαρά power metal φύσεως, ενώ το υπόλοιπο έχει να κάνει με τη δημιουργία των Ολύμπιων Θεών εναλλάσσοντας και προσαρμόζοντας τη μουσική τους σε πιο prog/power κατευθύνσεις με την αποκορύφωση να επιτυγχάνεται στο 24λεπτο (!) “Genesis Of The 13 Olympians (War Deities)” αποκαλύπτοντας το επιπλέον ταλέντο τους και στις ενορχηστρώσεις. Ίσως να το χαρακτήριζα απολαυστικό κατάλοιπο του παρ’ ολίγο mainstream ιταλικού power εάν δεν έπαιζε τόσο πολύ με τα συμφωνικά προς το τέλος. Αλλά αυτά είναι για πλεονέκτες.
Κρατάω την ουσία και λέω πως οι Melodius Deite θα χαροποιήσουν ιδιαίτερα εκείνο τον πρώην μαθητή Λυκείου που κουβάλαγε μέσα στο σακίδιο ένα “Dawn Of Victory” ή κάτι πιο νεοκλασικό όπως το “Odyssey” του Yngwie Malmsteen, έτσι για να τα ‘χει πρόχειρα. Δεν είναι προχειρότητα. Είναι πνοή αναζωογόνησης σε ένα είδος που αργοπεθαίνει.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
