Αγνώστων συγκροτημάτων (και μάλιστα συγκροτημάτων που δεν θέλουν και να μάθουμε κάτι για αυτούς) συνέχεια. Ο λόγος αυτή τη φορά για το heavy / groove metal συγκρότημα Midnight Bullet που μας έρχεται από τη Φινλανδία. Όπως θα καταλάβατε δεν υπάρχει κάτι που να ξέρουμε για αυτούς, εκτός από τη χρονολογία σχηματισμού τους (2009) και τις κυκλοφορίες τους.
Από το 2012 έως το 2019 κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, ενώ από το 2017 έως το 2019 κυκλοφόρησαν ψηφιακά δεκατρία singles, με εννέα από αυτά να ανήκουν στον τρίτο τους δίσκο, “Into the Fire” του 2019, ο οποίος αποτελούταν από δέκα τραγούδια (δεν βρήκα κανένα απολύτως νόημα σε μια τέτοια κίνηση). Φέτος οι Φινλανδοί επέστρεψαν με την τέταρτη δουλειά τους, ονόματι “Hostile Resistance”.
Η ακρόασή του “Hostile Resistance” ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς η εκκίνηση του πρώτου κομματιού, “Rain on Me” ήταν δυνατή, γρήγορη, με βαριά riffs, βαθιά και τραχιά φωνητικά και γενικά σε ωραίους ρυθμούς μοντέρνου heavy metal. Το ρεφραίν τα χάλασε προσωρινά, καθώς η μουσική έκανε μελωδική στροφή, με εκείνα τα γλυκανάλατα φωνητικά που ακούγονται σε όλους τους μοντέρνους μελωδικούς δίσκους, αλλά και στο nu metal.
Μετά το ρεφραίν ξαναμπήκε δυναμικά, με ωραία τύμπανα, ωραίο σόλο κιθάρας ενώ τα φωνητικά απέκτησαν ξανά μια ωραία επιθετικότητα. Οπότε είπα να μη δώσω σημασία μονάχα στο ρεφραίν και να μη το αφήσω να μου χαλάσει την υπόλοιπη εμπειρία. Έλα μου, όμως, που η εμπειρία αυτή είχε ήδη πάρει την κατιούσα προς την καταστροφή.
Ας ξεκινήσω με τα καλά του δίσκου. Οι αμιγώς heavy metal στιγμές (up και mid-tempo) ήταν πολύ καλές, καθώς ήταν δυνατές, με ωραίο βαρύ παίξιμο στα τύμπανα, ωραία δουλειά στα riffs και κυρίως στα σόλο και ταιριαστά δυναμικά φωνητικά από τον Tuomas Lahti, που ανέβαζαν την ένταση των κομματιών. Δυνατές ήταν, επίσης, και τα πιο groove metal σημεία, με ωραία breakdown riffs και βαρύ ήχο, που προσέφερε ωραίες ευκαιρίες για headbanging.
Αν μέναμε εκεί, σίγουρα θα μιλάγαμε για έναν ωραίο και κυρίως βαρύ δίσκο, με κομμάτια που θα έκαναν θραύση σε ζωντανές εμφανίσεις τις μπάντας. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για έναν τέτοιο δίσκο, αφού οι Φιλανδοί επέλεξαν να γεμίσουν τη μουσική τους με γλυκανάλατες και εμπορικές μελωδίες, οι οποίες για μένα κατέστρεφαν οποιαδήποτε δυνατή και βαριά στιγμή του album.
Κάθε φορά που ένα τραγούδι έμπαινε δυνατά ή κάθε φορά που υπήρχε ένα γρήγορο ή ένα αργό, αλλά βαρύ, σημείο, υπήρχε πάντα ένα γλυκανάλατης φύσης μελωδικό κόψιμο για να ανατρέψει οτιδήποτε είχε χτιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν είχε σημασία που μετά το μελωδικό κόψιμο η ένταση ανέβαινε και πάλι, καθώς είχαμε επανάληψη του μελωδικού κοψίματος, σε ένα συνεχές μπρος-πίσω μεταξύ δυνατού και αδιάφορου.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όσο προχωρούσαν τα κομμάτια έκαναν την εμφάνιση τους συνθέσεις που δεν παρουσίαζαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον, αφού ακολουθούσαν ένα βαρετό mid-tempo μοτίβο μελωδιών που απλά έφευγε από το μυαλό σου χανόταν στη λήθη. Το μόνο τραγούδι που σώθηκε από αυτή την καταστροφή ήταν το “Paranoia Obsession”, το οποίο διατήρησε το βαρύ χαρακτήρα του καθ’ όλη τη διάρκειά του, αποτελώντας τρανό παράδειγμα του πόσο καλός θα ήταν ο δίσκος αν όλες οι συνθέσεις ακολουθούσαν αυτό το υπόδειγμα.
Νομίζω πως δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Το “Hostile Resistance” είχε όλα τα προσόντα ώστε να είναι μια συμπαγής και δυνατή κυκλοφορία. Η παραγωγή είναι ωραία και φαίνεται πως οι Midnight Bullet και ξέρουν να γράφουν και ξέρουν να παίζουν. Αυτή, όμως, η προσήλωση στη μελωδία και συγκεκριμένα στην άθλια εμπορική μεριά της, τα χάλασε όλα.
4/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
