[Option A:]
Μια πολύ όμορφη δισκογραφική δουλειά μας έρχεται από την Ιταλία και τον Mistheria. Ο τίτλος αυτής “Gemini” και κυκλοφορεί από την Rockshot Records. O Mistheria, (κατά κόσμον Giuseppe Iampieri) είναι keyboard player με κλασσικές σπουδές στα θεωρητικά της μουσικής, ασχολείται με την παραγωγή και την ενορχήστρωση, και μάλλον παίζει όποιο μουσικό όργανο έχει πλήκτρα. Έχει ηχογραφήσει σαν σόλο καλλιτέχνης ή σαν session μουσικός περισσότερα από 70 άλμπουμ από Pop/Rock μέχρι Metal και New Age! Ο Iamperi έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Bruce Dickinson, τον Rob Rock και τον Roy Z για να αναφέρουμε μερικούς.
Το “Gemini” είναι ένα instrumental άλμπουμ που ανήκει στο Neo-Classical με γερές δόσεις Progressive Metal. Στο όλο project συμμετέχουν πολύ σημαντικοί metal μουσικοί όπως ο Chris Caffery (Savatage, Trans-Siberia Orchestra κ.α.) o Steve Di Giorgio (Death, Autopsy, Obituary κ.α.) ο John Macaluso (Ark, TNT, Yngwie J. Malmsteen), και ο Roy Z (Halford, Bruce Dickinson κ.α) για να αναφέρουμε μερικούς. Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη με πολύ καλό ήχο και εξαιρετικά παιξίματα. Το άλμπουμ περιέχει πρωτότυπες συνθέσεις και διασκευές κλασσικών έργων και θεμάτων.
Η πρώτη αίσθηση που μου έδωσε το “Gemini” ήταν πολύ καλή και το εναρκτήριο “Adagio In G Minor” είναι εξαιρετικό. Το όλο άλμπουμ είναι ένα κράμα από παλιούς καλούς Stratovarious και Malmsteem με εξαιρετική παραγωγή και παιξίματα γεμάτα ενέργεια. Μου άρεσε πάρα πολύ η πολύ έξυπνη διασκευή της Σονάτας υπό το Σεληνόφως (“Moonlight Sonata”) που με σεβασμό στον Beethoven δημιούργησε ένα νέο κομμάτι και ξέφυγε από την παγίδα “κάνω metal-cover νότα-νότα χωρίς καμία περαιτέρω ουσία”. Γενικά όλα το κομμάτια του άλμπουμ είναι πολύ καλά με εξαίρεση ίσως η διασκευή του “Asturias” στην οποία η εισαγωγή με το πιάνο δεν κατάφερε κατά τη γνώμη μου να αποδώσει τη σωστή αίσθηση που έχει το έργο του Isaac Albeniz.
Εκεί που “χωλαίνει” το “Gemini”, όπως και οι περισσότερες instrumental δουλειές του είδους, είναι πως μετά από λίγη ώρα ο ακροατής χάνει το ενδιαφέρον του στην ακρόαση. Τα επαναλαμβανόμενα solos μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας κουράζουν από ένα σημείο και μετά, ενώ τα κομμάτια έτσι όπως είναι δομημένα και οργανωμένα στο άλμπουμ δεν δημιουργούν τις κατάλληλες εναλλαγές στη διάθεση και τη δυναμική, ώστε να «ξεκουράσουν» τον ακροατή και να του κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον. Εάν εξετάζαμε τα κομμάτια χωριστά – σαν singles ας πούμε – τότε αυτόματα η καλλιτεχνική τους αξία αυξάνεται, αλλά όταν παρουσιάζεις στο κοινό ένα άλμπουμ, μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, τότε το κοινό θεωρεί τη συνοχή του όλου εγχειρήματος δεδομένη, όπως και αντίστοιχα περιμένει όλες εκείνες τις διαφοροποιήσεις στην συναισθηματική ένταση που θα του δημιουργήσει. Εκεί ακριβώς είναι που δεν τα καταφέρνει το “Gemini” που μοιάζει περισσότερο σαν μια συλλογή από κομμάτια χωρίς την απαραίτητη συνοχή και φλερτάρει με τη λογική του “κάνω εντύπωση με την τεχνική μου”.
7/10
Γιώργος Αβραμίδης
gavramid@gmail.com
—————————————————————————————
[Option B:]
Οι Mistheria, ή καλύτερα ο κύριος Mistheria που ακούει στο όνομα Giuseppe Iampieri, για τον οποίο δεν ήξερα ειλικρινά τίποτα (κακώς βέβαια), έρχεται από την γειτονική Ιταλία, είναι βιρτουόζος πιανίστας – keyboard player, παραγωγός, συνθέτης και δάσκαλος μουσικής (τα κάνει όλα και συμφέρει), ο οποίος μετά από λίγη έρευνα που έκανα ανακάλυψα πως πέρα του έκτου δίσκου ως Mistheria με τίτλο “Gemini”, έχει άπειρες συνεργασίες και συμμετοχές σε album και σε ζωντανές εμφανίσεις στον χώρο της rock και του metal και με ονόματα όπως Bruce Dickinson, Rob Rock, Νeil Zaza, John Malacuso και πολλούς άλλους, αλλά ακόμη και με τους Έλληνες prog metallers Mythodea.
Το “Gemini” είναι ένα album με δεκατρείς neoclassical instrumental συνθέσεις, που μπορώ να πω πως δεν με κούρασε καθόλου ακούγοντας το, όχι γιατί είμαι φανατικός του neoclassical και της ατελείωτης arpeggio μπουρμπουλήθρας του Yngwie, που… κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος αν εξαιρέσουμε τον χαρακτήρα του, έχει επηρεάσει το 95% των κιθαριστών και ένα σεβαστό ποσοστό των keyboard players, αλλά ο Giuseppe έχει καταφέρει να δέσει αρμονικότατα αυτό το βαρύ και ασήκωτο συναίσθημα που βγάζει η κλασσική μουσική, με την Ιταλική ατμόσφαιρα και μαεστρία και λίγο Dream Theater. Το σημαντικότερο είναι πως έχει δώσει βάρος στις απλές μελωδίες που μπορούν να σου μείνουν στο μυαλό, χωρίς να λείπει βέβαια η ταχύτητα ή τα εντυπωσιακά και περίτεχνα παιξίματα από τον δίσκο. Για να το περιγράψω πιο απλά, φανταστείτε στη μια μεριά τον Michael Amott που με δυο νότες σε μπορεί να σε κάνει (αν θέλει) να ανατριχιάσεις, από τη άλλη ο Yngwie Malmsteen με την απίστευτη πένα, ταχύτητα και vibrato και στη μέση o Jordan Rudess με τον Tuomas Holopainen.
Τον κύριο λόγο έχουν εννοείται τα πλήκτρα (που πολλές φορές πραγματικά νόμιζα πως ακούω κιθάρα) και είμαι σίγουρος πως σε κάποιους (κιθαρίστες κυρίως) δεν θ’ αρέσει αυτό (είμαι ένας από αυτούς) και σε κάποιο βαθμό το βρίσκω λογικό, γιατί συνήθως υπάρχει αρκετή φλυαρία από τους keyboard players και καλώς ή κακώς το να προσπαθείς να εκφράσεις ένα συναίσθημα μέσα από ένα ψηφιακό όργανο όπως τα πλήκτρα είναι σχεδόν αδύνατο, κάτι που ο Mistheria, στο “Gemini” τουλάχιστον, το κάνει με τεράστια επιτυχία και κατάφερε να με βάλει στο “τριπάκι” ν’ ακούσω και τους προηγούμενους δίσκους, να τον μελετήσω περισσότερο.
9/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
