Το πολυαναμενόμενο album των Unisonic είναι πλέον γεγονός. Η όρεξη μας είχε ανοίξει λίγους μήνες νωρίτερα με την κυκλοφορία του EP στο οποίο τα «Unisonic» και «Soul’s alive» είχαν κλέψει την παράσταση προκαλώντας περισσότερο ενθουσιασμό στην αναμονή του full length album. Ανταποκρίνεται τελικά στις προσδοκίες μας το περιεχόμενο του album; Το βέβαιο είναι πως η συνεργασία Kiske -Hansen δεν θα μπορούσε να φέρει απογοητευτικά αποτελέσματα. Τα «Unisonic» και «Soul’s Alive» είναι οικεία από το EP, μιας και ανοίγουν τον δίσκο με τον καλύτερο τρόπο. Τo “Never To Late” ξεχωρίζει για το πολύ ωραίο refrain του και την μελωδία ενώ τα “Star Rider” και “Never Change Me” που ακολουθούν, διατηρούν την καλή τους αισθητική χωρίς να εντυπωσιάζουν. Στο δεύτερο μισό του δίσκου δείχνουν να αλλάζουν σιγά σιγά τα δεδομένα και να βαραίνει κάπως η ατμόσφαιρα (ώρα ήταν!!) με το «Renegade», το οποίο παρόλα αυτά δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ενώ ευτυχώς το «Sanctuary» ήρθε να επαναφέρει την τάξη. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με ένα refrain που σε κάνει να θες να το σιγοτραγουδάς όλη μέρα ενώ η δισολία σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Στα καλύτερα πάει και το «We Rise» ενώ το τέλος έρχεται με το «No One Ever Sees Me» και την κορυφαία ερμηνεία του Kiske που σε όλη την διάρκεια του album σίγουρα θα κάνει πολλούς Helloween fans να δακρύσουν. Ναι, ο τύπος μετά από τόσα χρόνια και το έχει ακόμα, η φωνή του είναι εξαιρετική που σε συνδυασμό με τον γνώριμο ήχο του Kai Hansen μας πάει πίσω στα 80s και μας ξυπνάει αναμνήσεις που σίγουρα κανείς μας δεν έχει ξεχάσει. Το ντεμπούτο λοιπόν των Unisonic είναι αρκετά καλό κάποια τραγούδια πολύ εντυπωσιακά αλλά και κάποια που απλώς ακούγονται ευχάριστα. Εμείς το σίγουρο είναι πως την 1η Ιουλίου θα βρισκόμαστε στην Μαλακάσα να τους απολαύσουμε από κοντά και ας ευχηθούμε να υπάρξει ακόμα καλύτερη συνέχεια.
7/10
Κώστας Αυγουλέας
