Ο καλός δίσκος από την εισαγωγή φαίνεται. Το σεξτέτο από την Washington ξεκινάει το δικό του με μια απαγγελία του Sean Sellers, λίγο πριν καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα ως καταδικασμένος κατά συρροή εγκληματίας και πριν κλείσει καν τα δεκαοκτώ του χρόνια. Οι Ilsa αποδίδουν αυτή ακριβώς την αίσθηση στο έκτο δισκογραφικό τους πόνημα με γλαφυρό τρόπο.
Death, doom και crust metal συσκευασμένα σε μια lo-fi παραγωγή. Η οποία κρύβει, ευτυχώς όχι εντελώς, τα λεπτοδουλεμένα riffs τους μέσα σε ένα punk μπάχαλο. Οι Αμερικάνοι το ‘χουν άσχημα. Αν δεν τους γνωρίζετε και αγαπάτε τον παραμορφωμένο ήχο των Ολλανδών Asphyx ή των συμπατριωτών τους Temple Of Void, το “Preyer” αποτελεί μια θαυμάσια αρχή για να τους μάθετε.
Γιατί είναι όσο τσαντισμένος πρέπει να είναι ένας hardcore δίσκος (“Shibboleth”) και την ίδια στιγμή sludgy, κλειστοφοβικός και εσωστρεφής (“Mother Of God”). Και κυρίως, πάντοτε με έναν τρόπο κοντά στους μπαμπάδες Pantera (“Moonflower”, “Poor Devil”). Τα φωνητικά έχουν βάθος, ένταση και ελάχιστες ανάσες, θυμίζοντας πρώιμους Blood Duster και βρίσκουν ταίρι μερικά ομορφάσχημα riffs (“Preyer”) και d-beats. Τα τελευταία ίσως παραπάνω απ’ ότι έπρεπε αλλά δεν πειράζει όταν έχεις συνολικά έναν πολύ ποιοτικό δίσκο για το ιδίωμα που εκπροσωπεί.
Μη περιμένετε εκπλήξεις, ο δίσκος βρίθει αναφορών στους συνήθεις υπόπτους. Είτε μιλάμε για τους Electric Wizard, είτε μιλάμε για πιο εξελιγμένα μοντέλα όπως οι Seven Sisters Of Sleep. Oι Ilsa άλλωστε είχαν άμεση σχέση με τους πλέον διαλυμένους Νεοϋορκέζους, καθώς είχαν κυκλοφορήσει μαζί ένα split προ επταετίας. Όμως, δεν έχει σημασία τελικά πόσες παρόμοιες μπάντες μπορούμε να βρούμε και να συγκρίνουμε μαζί τους. Σημασία έχει ότι πείθουν και γι’ αυτό κερδίζουν στα σημεία.
Παίρνουν τον ακροατή μαζί τους αβίαστα κι αυτό καμιά φορά αποδεικνύεται σημαντικότερο της όποιας βαθυστόχαστης προσπάθειας για νεωτερισμούς. Από αυτές άλλωστε, χορτάσαμε. Συν ότι καμία δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα πετυχημένη. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που χρειάζεται κανείς είναι απλά ένας δυνατός δίσκος και το “Preyer” απλά κερδίζει τον τίτλο. Επειδή αντιπροσωπεύει στο έπακρο μουσικά και αισθητικά, ένα αρχέτυπο που σπάνια προβάλλουμε αλλά είμαστε καλωδιωμένοι να τείνουμε ασυναίσθητα όλοι: αυτό που λέει στον τίτλο.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
