Άντε πάλι από την αρχή να εξηγούμε γιατί κάποιοι Αμερικάνοι θέλουν να ακούγονται σαν Άγγλοι. Μα γιατί το NWOBHM ήταν ένα κύμα μουσικής που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας του σκληρού ήχου. Οι Monolith έχουν σχηματιστεί από το 2013 και φέτος κυκλοφορούν το ντεμπούτο δίσκο τους με όνομα “Against The Wall Of Forever”. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ακόμα και το εξώφυλλο να δει κάποιος, θα τον παραπέμψει σε εκείνες τις δεκαετίες που το heavy metal στην Αγγλία ξεπήδησε σε πιο mainstream σαλόνια. Οπότε οι Monolith αυτό που κάνουν είναι μέσω της παραγωγής τους, αλλά και των συνθέσεών τους, να μοιάζουν αρκετά στους Motorhead και τους Iron Maiden της Paul Di’ Anno περιόδου, μπλέκοντας μέσα αρκετές punk, κάποιες stoner, λιγότερες thrash και ακόμα και ελάχιστες power metal επιρροές. Με λίγα λόγια το “Against The Wall Of Forever” είναι ένας αχταρμάς ιδεών και επιρροών που δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κάποια τρομερή εντύπωση. Τα μόνα κομμάτια που μπορώ να πω ότι με άγγιξαν κάπως, είναι το αρκετά σκοτεινό, ατμοσφαιρικό με blues ρυθμό και μπαλαντοειδές “Kindly Dr. Jest (The Interrogator) ” και το γρήγορο “Caravan” το οποίο ακούγεται κάργα Motorheadικό, αλλά στο οποίο οι Monolith χώνουν επίσης μέσα και κάποιες power metal επιρροές, ειδικά στα κουπλέ. Το opener, “The Emperor (The Suffering of Fools)” και το κλείσιμο “The All-Father and the Chaos Lords”, είναι επίσης σε κάποιες καλές φόρμες, up tempo, αλλά πολύ κοντά σε Iron Maiden που κάπως με κάνουν να ξινίσω απέναντί τους. Τα υπόλοιπα κομμάτια απλά κινούνται σε μια μετριότητα και σε ένα παραλογισμό ιδεών και επιρροών, αποδεικνύοντας πως οι Monolith έχουν ακόμα πολύ δουλειά στο συνθετικό τομέα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και θέματα, ειδικά στα φωνητικά που θα πρέπει να λύσουν επειγόντως. Για παράδειγμα το “The Prophet”, εκτός του ότι είναι πολύ κακό κομμάτι, είναι απίστευτα παράφωνο στο ρεφρέν. Οι κιθάρες, ειδικά στα σόλο, ακούγονται ξεκούρδιστες… και γενικά η απόδοση της μπάντας δεν πείθει. Ίσως αυτό έχει να κάνει και με την παραγωγή, η οποία δεν είναι καθαρή, προσπαθώντας να προσδώσει το ’70s και ’80s συναίσθημα. Δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα είναι κάτι που θα πρέπει να δουν με περισσότερη σοβαρότητα οι Monolith. Το “Against The Wall Of Forever” είναι ένας δίσκος ο οποίος θα αρέσει μόνο σε φανατικούς των Motorhead, άντε και σε αυτούς που λατρεύουν τους Maiden της Paul Di’ Anno περιόδου. Από εκεί και πέρα, ακόμη και αυτοί, εκτός από κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, δύσκολα θα βρουν κάτι που θα τους συναρπάσει. Ελπίζω σε καλύτερο αποτέλεσμα με το δεύτερό τους δίσκο.
4/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
