Το τριμελές σχήμα των Αθηναίων Monovine δημιουργήθηκε το 2008 και μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει τρεις ολοκληρωμένες δουλειές, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας “D.Y.E.”, την οποία παρουσίασαν μέσα στο 2018. Οι άλλες δουλειές είναι τα άλμπουμ “Cliché” (2011) και “Swallow” (2014). Από τη δημιουργία τους έχουν μοιραστεί τη σκηνή με μεγάλα ονόματα του χώρου όπως Iggy Pop And The Stooges, The Fuzztones, The Subways, Moby, The Prodigy, 1000mods, Naxatras, The Last Drive και άλλους.
Το υλικό αποτελείται από έντεκα συνθέσεις οι οποίες κινούνται σε grunge/alternative rock μονοπάτια. Για να πάμε κατευθείαν στην ουσία, ο δίσκος έχει αρκετά “made for hit” κομμάτια, όπως τα “Mellow”, “Throw Me A Bone”, “For A Sun”, “Messed Up”, “Burn It” και “Ring A Bell”. Όχι βέβαια ότι και τα άλλα υστερούν, απλά αυτά ξεχώριζαν περισσότερο. Το εναρκτήριο “Mellow” δημιουργεί πολύ καλή εντύπωση με το “catchy” ρεφρέν του, ενώ τα “Messed Up”, “Ring A Bell” και “Throw Me A Bone” είναι κομμάτια που βασίζονται σε ένα καλό riff, το οποίο με την ποιότητά, παρά την επανάληψή του, του δεν σε κουράζει. Επίσης όποια κομμάτια ξεκινούν νωχελικά και δεν ξέρεις τι να περιμένεις στη συνέχεια, όπως τα “For A Sun”, “Your Figure Smells” και “Me”, σου πετούν μετά από λίγο ένα ωραίο ξέσπασμα το οποίο σε κερδίζει τελείως πιάνοντας σε απροετοίμαστο. Αυτό δηλώνει ότι η μουσική τους είναι αρκετά δουλεμένη. Τέλος, το “Why Don’t You Shoot Me In The Head” είναι πιο “γκρουβάτο”, ενώ το “Haunt” πιο υποτονικό και καταφέρνει να δημιουργήσει μια νωχελική ατμόσφαιρα που είναι ευχάριστη.
Ο τραγουδιστής πάει να μιμηθεί λίγο τον Kurt Cobain, όπως φαίνεται ιδιαίτερα στα κομμάτια “Mellow” και “Burn It”, αλλά όπως και να ‘χει τα φωνητικά του είναι πολύ καλά και ταιριάζουν απόλυτα από τις συνθέσεις. Το μόνο που θα ήθελα είναι λίγο καλύτερη παραγωγή, καθώς ο ήχος στις κιθάρες μου φαίνεται λίγο αδύναμος. Το “D.Y.E.” αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια που αξίζει την προσοχή και προτείνεται ανεπιφύλακτα στους οπαδούς του είδους.
8.5/10
Γιώργος Ντέλιος
[email protected]
