Οι Mosaic αποτελούν το προσωπικό project του Martin Van Valkenstijn, ο οποίος έχει συμμετάσχει και εξακολουθεί να συμμετέχει σε αρκετές μπάντες, με διασημότερες αυτών τους Nachtmystium και τους The Vision Bleak. Το “Harvest: Songs Of Autumnal Landscapes And Melancholy” αποτελεί το δεύτερο full-length μιας εξίσου ενεργής δισκογραφικής πορείας που περιλαμβάνει άφθονες κυκλοφορίες: singles, EPs, splits, συμμετοχές σε συλλογές και ένα live album. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε μια πολυτελή θήκη που συνοδεύεται από ένα poster διπλής όψεως.
Το δελτίο τύπου διατείνεται ότι η μουσική που παίζει το συγκρότημα είναι black metal. Δεν γνωρίζω τι συνέβαινε στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά σε αυτή εδώ, με εξαίρεση ίσως το “Der Lezte Atem”, αυτό που ακούμε μπορεί να χαρακτηριστεί με χίλιους τρόπους εκτός από black metal. Ατμοσφαιρικό, ίσως. Ιδιαίτερο και εκκεντρικό, σίγουρα. Metal και ιδίως black, για κανένα λόγο.
Το μουσικό ύφος του album ακροβατεί μεταξύ avant-garde, ambient και ethnic, με τη θεματολογία των στίχων να περιστρέφεται γύρω από τη φύση και τις παραδόσεις της ιδιαίτερης πατρίδας τουValkenstijn, της Θουριγγία. Αρκετές ακουστικές μελωδίες εγχόρδων δίνουν ένα αιθέριο αποτέλεσμα, το οποίο έρχεται σε ιδιαίτερη αντίθεση με τα φωνητικά του δίσκου. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται περί φωνητικών αλλά περί απαγγελιών. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Μια στεντόρεια φωνή απαγγέλει γεμάτη ένταση και στόμφο στα γερμανικά καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, πράγμα που είμαι σίγουρη ότι είχε σκοπό να ακουστεί ατμοσφαιρικό και ψαρωτικό.
Όμως εξαιτίας αυτής της…εύηχης και γεμάτης λυρισμό γλώσσας (πλάκα κάνω), ακούγεται σαν το ξέσπασμα για τον Steiner, στο γνωστό απόσπασμα από την ταινία Der Untergang. Φαντάζομαι αυτό που επιδίωκαν ως αποτέλεσμα τη στιγμή που εμπνέονταν το συγκεκριμένο project, δεν ήταν να αναπαραστήσουν τις τελευταίες ώρες γνωστού αυστριακού, που έχουν κάνει θραύση σε διάφορες διασκευές-παρωδίες κατά καιρούς σε δημοφιλή διαδικτυακή πλατφόρμα.
Πέρα από την πλάκα, ο άνθρωπος που απαγγέλει έχει αρκετή θεατρικότητα. Απλά σε μη γερμανόφωνους πληθυσμούς, αυτή η θεατρικότητα δεν σου προκαλεί ακριβώς το ατμοσφαιρικό και απόκοσμο συναίσθημα το οποίο είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί του δίσκου. Ίσως γι’ αυτό και στο “Golden Sunset” ήταν η μοναδική στιγμή που η μουσική τους προσεγγίζει την παραμυθένια διάσταση των Fever Ray και των Saint Mesa. Άλλωστε, δεκαπέντε τραγούδια μόνο με απαγγελία και ambient θορύβους σαν χαλί από κάτω, γίνεται λίγο κουραστικό ακόμα και για τους (περισσότερο από εμένα) φιλικά προσκείμενους στη γερμανική γλώσσα.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
