Οι Nechochwen είναι ένα συγκρότημα που δε γνώριζα, παρ’ όλο που είναι βετεράνοι της αμερικάνικης σκηνής, με το ντουέτο που το απαρτίζει να έχει παρουσία σε πολλά άλλα συγκροτήματα. Ίσως φταίει η αραιή δισκογραφική τους παρουσία, μιας και από τη δημιουργία τους το 2005 έχουν να επιδείξουν 4 δίσκους μαζί με τον καινούργιο. Βέβαια, κάποιος ίσως τονίσει πως γι’ αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι το μουσικό τους επίπεδο δεν είναι εξαιρετικό, αλλά αφενός αυτό είναι σχετικό και υποκειμενικό, και αφετέρου έχουμε δει κατά καιρούς πολλά εξαιρετικά συγκροτήματα να έχουν μείνει στην αφάνεια.
Και δεν είμαι σε θέση να κρίνω κάτι τέτοιο από τη στιγμή που δεν έχω ακούσει τις προηγούμενες δουλειές τους. Από τη στιγμή όμως που έχω διαθέσιμη την καινούργια τους, μπορώ να πω ότι, εδώ τουλάχιστον, μουσικά βρίσκονται σε καλό επίπεδο, αυτό όμως δεν είναι είδηση στις μέρες μας, και μάλιστα με το επίπεδο να έχει ανέβει σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα, κάτι τέτοιο πλέον θεωρείται αυτονόητο. Οπότε, μας μένει να εξετάσουμε το συνθετικό τους επίπεδο. Αλλά πρώτα, οφείλω να αναφέρω ότι παίζουν folk/black με σχεδόν πλήρεις αναφορές και επιρροές από την αμερικάνικη σκηνή.
Κι αυτό φαίνεται και πιο ειδικά στις συνθέσεις. Είτε στα πιο σκληρά σημεία, είτε στα ακουστικά περάσματα, διακρίνονται άπλετα επιρροές από Panopticon, Agalloch, Wolves In The Throne Room και Obsequiae, χωρίς βέβαια να αντιγράφουν ξεδιάντροπα, αλλά παράλληλα να μη φτάνουν τα μεγαλεία τους. Οι συγκρίσεις όμως και οι παρομοιώσεις έρχονται αναπόφευκτα στο νου ακούγοντας το δίσκο. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος είναι κακός, το αντίθετο, είναι καλοδουλεμένος και οι επιρροές έχουν δουλευτεί και συγχωνευθεί εύστοχα και με όμορφο τρόπο.
Απλά, όταν μια τέτοια δουλειά δεν καταφέρνει να ξεφεύγει από τις επιρροές της όσο κι αν το προσπαθεί, δεν πρόκειται να καταφέρει να τους φτάσει ή να τους ξεπεράσει. Όταν αντί να απολαμβάνεις τις, όμορφες ομολογουμένως, συνθέσεις, κάθεσαι και σκέφτεσαι τι σου θυμίζει το κάθε σημείο, τότε δε μπορείς να έχεις την απαίτηση να τοποθετηθείς δίπλα στους κορυφαίους. Για να μην παρεξηγηθώ, πρόκειται για μια πολύ όμορφη δουλειά, από τη στιγμή όμως που απλά κινείται στο μοτίβο όλων όσων προηγήθηκαν, δε μπορεί να θεωρηθεί κορυφαία. Απλά καλή.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
