Μπορεί στο δελτίο τύπου οι Hangman’s Chair να προσδιορίζονται ως doom, η πραγματικότητα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί το doom από μόνο του υποδεικνύει μόνο τη μισή αλήθεια για την ταυτότητα του συγκροτήματος και παραπλανεί, δίνοντας σε όσους το δουν την εντύπωση πως είναι πιο κοντά σε άλλα συγκροτήματα από αυτά που είναι στην πραγματικότητα.
Κι αυτό γιατί, από την αρχή ακόμα της καριέρας τους, το doom περιβάλλεται από gothic και prog rock στοιχεία (ποιους Katatonia σας θυμίζει η περιγραφή; Άσχετα αν δεν τους αντιγράφουν ξεδιάντροπα και λεπτομερώς), με συνέπεια να παρεκλίνει πολύ από το παραδοσιακό doom και τα συγκροτήματα που θα σκεφτόταν ο κάθε οπαδός του παραδοσιακού doom.
Συν ότι το μουσικό ύφος τους δεν είναι καθόλου ευθύ. Στις μελωδίες υποβόσκει μια έντονη μελαγχολία, ενώ ακόμα και στα πιο βαριά σημεία (τα οποία όμως υπολείπονται των πιο ήρεμων) αυτή η μελαγχολία παραμένει διάχυτη. Σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα ταιριάζει απόλυτα και το εξώφυλλο του δίσκου. Γι αυτό και φαίνεται ταιριαστό το γεγονός ότι η σκληράδα είναι το τελευταίο πράγμα που χαρακτηρίζει τη μουσική τους, μιας και αυτή είναι φουλ εσωτερική, ενδοσκοπική, μελωδική και σκοτεινή.
Βέβαια, αυτό τους καθιστά πολύ ιδιαίτερους και σχετικά απρόσιτους σε όσους δεν έχουν εντρυφήσει στα συγκεκριμένα ιδιώματα και μουσικά μοτίβα. Αντίθετα, οι οπαδοί του ήχου οφείλουν να τσεκάρουν το δίσκο οπωσδήποτε. Μπορεί να μην είναι εξωπραγματικά καλός και δε θα αλλάξει τον κόσμο τους, αλλά είναι ένας πολύ ώριμος και ιδιαίτερος δίσκος που είναι grower και σε κάθε ακρόαση όλο και κάτι ακόμα σου αποκαλύπτεται.
6,5/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
