Τις τελευταίες εβδομάδες έχω ακούσει πάρα μα πάρα πολύ hard rock. Αυτοί εδώ οι τύποι ήταν που με εντυπωσίασαν και ταυτόχρονα με προβλημάτισαν περισσότερο. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταλάβεις το είδος στο οποίο κατατάσσονται οι Negative με το νέο τους album Neon. Στους προηγούμενους τέσσερις δίσκους των Φιλανδών ήταν πιο απλά τα πράγματα. Απλό μελωδικό rock με ελαφρώς hard περάσματα και αυτό ήταν όλο. Εδώ δε μπορείς να πεις με σιγουριά τι ακριβώς ακούς. ΟΚ, ας ξεκινήσουμε την ανάλυση γιατί σα να μπερδευτήκαμε κάπως. Η αρχή του Neon με το No One Can Save Me Tonight πιο ιδανική δε θα μπορούσε να ‘ναι, αφού με τις βαριές κιθάρες και το “εμπορικό” refrain αποτελεί τον ορισμό του κλασικού opening track. Τα επόμενα End Of The Line, (πρώτο single του album), Love That I Lost και Blood On Blood ξεφεύγουν κάπως από το μοτίβο που νομίζουμε ότι θα ακολουθήσουν με το πρώτο τους κομμάτι. Αν δε χρησιμοποιούσαν τόσες πολλές αλλοιώσεις στον ήχο και τόσα keyboards σε αφόρητα εκνευριστικό σημείο, θα ήταν εξαιρετικά τραγούδια. Στην συνέχεια η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Τρεις μπαλαντάρες (έστω ως ένα σημείο) στα καπάκια έκανε συνθετικά το Neon να ανέβει στα μάτια μου. Δε νομίζω ότι τα Believe, Celestial Summer και Jealous Sky να λείψουν από το live setlist των Negative. Μιλάμε για τρελό λιώσιμο. Τέλος πάντων. Όλα καλά μέχρι εδώ. Πέντε κομμάτια πριν το τέλος ήρθε η πρώτη παγωμάρα. Days I’m Living For ή, για να σας το κάνω πιο λιανά, το αποτέλεσμα της ένωσης 69 Eyes και ΗΙΜ (είπαμε Φιλανδοί, αλλά δε χρειάζεται να το δείχνουμε και τόσο). Πιστέψτε με, δε θέλετε να ακούσετε ένα τέτοιο συνδυασμό. Δυστυχώς η κοιλιά του δίσκου συνεχίζεται με το Since You’ve Been Gone που παρόλο το τέλειο -αλλά πάρα πολύ σύντομο- solo στη μέση δε μπορεί να κρύψει ότι η έμπνευση έχει χαθεί. Και πάνω που είπα ότι με το Kiss Of Hope (μάλλον το μεγαλύτερο highlight του δίσκου) αυτή η κοιλιά ήταν παροδική ήρθε αυτή η ανεκδιήγητη “μπαλάντα” (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία) Fucking Worthless να χαλάσει ό,τι καλή ιδέα είχα για αυτό δίσκο. Πραγματικά απαράδεκτη. Από τα φωνητικά που χάνουν διαρκώς, μέχρι τα γελοία χορωδιακά μέρη. Όσο για το outro Neon Rain προσωπικά λειτούργησε πιο πολύ σαν ηρεμιστικό παρά σαν το τραγούδι που κλείνει το δίσκο. Όταν τελείωσα την ακρόαση του Neon χώρισα τον εαυτό μου στα δύο, με τον ένα να θέλει να το ξανακούσει και με τον άλλο να θέλει να κάνει το promo φρίσμπι. Ότι πιο μέτριο έχω ακούσει μέχρι σήμερα. Άντε να βάλω και κάτι παραπάνω για το πολύ ωραίο εξώφυλλο. Πιο πάνω δε βγαίνω ρε μάστορη.
5,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
