Λογικά, θα υπάρχει μία καινούρια ηφαιστειογενής ζώνη στο Reykjavík από το 2017 και έπειτα, όπου οι Nexion συστήθηκαν στον κόσμο με το ομώνυμο ΕΡ τους. Κι αν δεν υπάρχει, σίγουρα θα δημιουργηθεί μετά την κυκλοφορία του “Seven Oracles”. Το ντεμπούτο full-length των Ισλανδών είναι από εκείνα τ’ αβίαστα ακούσματα που μοιάζουν σα να κουβαλάνε μέσα τους ολόκληρη τη φιλοσοφία του ακραίου ήχου. Όχι στα riffs και στα blast beats, αλλά στον ιστό γύρω από αυτά. Στις λεπτομέρειες και την επίγευσή τους, όπως το πανέμορφο 90s αισθητικής booklet που συνοδεύει την κυκλοφορία. Είπαμε, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Έχοντας υποστεί πειρατεία από κάθε είδους υστερόβουλους δημαγωγούς και ημί-ατάλαντους καιροσκόπους, η έννοια του black metal κατέληξε να ελπίζει απλά σε ένα καλύτερο παρελθόν. Μια κληρονομία που παρέλαβαν μουσικοί που δεν διαθέτουν την έμπνευση να την αναδιαμορφώσουν αυτούσια, με εξαίρεση τα μέλη μίας ελάχιστης και εξαιρετικά αιμοβόρικης ελίτ που το ‘χει άσχημα. Ο δίσκος αυτός αποτελεί διαπιστευτήριο για να γίνουν δικαίως μέλη της οι Nexion. Επειδή εξελίσσουν την κληρονομία αυτή χωρίς μεταμοντερνιστικές υστερίες, αλλά με μια σιωπηρή ευρηματικότητα. Η τελευταία είναι, σχεδόν, καμουφλαρισμένη μέσα στον θόρυβο και την ένταση της μουσικής τους. Τα κομμάτια επιδεικνύουν τις πηγές έμπνευσής τους απροκάλυπτα και χωρίς ατζέντα, πράγμα που είναι από μόνο του μια αξιοσημείωτη καινοτομία, σε μια εποχή που σύσσωμη η extreme metal κοινότητα πασχίζει να διαμορφώσει μουσικές πρωτοτυπίες με το ζόρι.
Η Celtic Frost-ική ποιότητα, οι αργές ταχύτητες και τα τελετουργικά drums στο υπέροχο “Revelation Unbeing” γελάνε χαιρέκακα απέναντι στα «κουλτουριάρικα» post-modern avant-garde (κι’ εγώ δεν ξέρω τι άλλο) black σχήματα των καιρών μας. Γιατί μας θυμίζουν πάνω απ’ όλα ότι το black και το ακραίο metal γενικότερα, πρέπει να είναι πρωτίστως επιθετικό, αποκρυφιστικό και παλαβιάρικο. Αν θέλω πειραματικούς στοχασμούς, κουλτούρα και avant-garde, μπορώ κάλλιστα να πάω να ακούσω Tool. H μπάντα ανεβάζει ταχύτητες και ξεδιπλώνει τον death χαρακτήρα της με τεχνική μαεστρία στο ρεσιτάλ βοθρίλας “Utterances Of Broken Throats”.
Όμως στόχος δεν είναι οι τεχνικότητες και η εικόνα. Πυρήνας των συνθέσεων, όπως ο επίλογος “The Last Messiah”, είναι το αιρετικό, το μαύρο και το σουρεαλιστικό. Μέσω αυτών ξετυλίγεται πλήθος μουσικών και μη ζητημάτων, χρωματίζοντας καινούριες περιοχές στο black/death. Περιοχές που καταφέρνουν να αναδεικνύουν έτσι την αντί-δημοφιλή ακρότητά του που (ευτυχώς) ακόμα θεωρείται ταμπού.
Κι ενώ το σχήμα αγκαλιάζει ένα μεγάλο σύνολο επιρροών από τον ακραίο ήχο, ταυτόχρονα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται περισσότερο μακριά από όλες τους. Πολύ ατμοσφαιρικοί και μελωδικοί για να τους κατατάξει κανείς κάτω από την ταμπέλα του σύγχρονου death metal, που θα φιλοξενεί είτε υπέρ-τεχνικά σχήματα ή οπισθοδρομικούς αναβιωτές του old-school. Πολύ heavy και άμεσοι για την αντίστοιχη ταμπέλα του black, επίσης. Ξανά, δεν χρειάζεται να ταιριάξεις τα αταίριαστα για να δημιουργήσεις ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το σχήμα έχει πολύ συγκεκριμένες και εκ πρώτης όψεως τετριμμένες καταβολές, απλά επιλέγει να παραμετροποιηθεί σύμφωνα με τις δυνατότητές του και όχι με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή αυτών των καταβολών.
Σχεδόν σε κάθε στιγμή του “Seven Oracles” βρίσκεται κάτι που δικαιώνει αυτή την επιλογή. Οι Mayhem, οι Dark Funeral, οι Misþyrming και οι Tsjuder δεν συνυπάρχουν ούτε ως μιμητισμός, ούτε ως πηγή έμπνευσης, ούτε ως κατακερματισμένα κομμάτια παλιότερων επιτυχημένων συνταγών, για χάρη των οποίων η μπάντα να παριστάνει ρόλο συγκολλητή. Ενσωματώνονται ασυνείδητα, ως κομμάτι του γενετικού κώδικα μιας πεντάδας μουσικών που είναι από τις λίγες που έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχει λόγος να στερείς μπόι από τον εαυτό σου για να μοιάσεις ψυχαναγκαστικά στα μουσικά σου είδωλα. Μάλιστα, να απαλλαχθείς από αυτή την συνθήκη αποτελεί ίσως το πρώτο βήμα για να τα ξεπεράσεις. Το δεύτερο είναι να φτιάξεις έναν καταπληκτικό δίσκο.
9/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
