Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται ακριβώς για καινούργια κυκλοφορία. Οι Force ήταν ένα αγγλικό συγκρότημα από τη μεταλλομάνα του Birmingham, ηχογράφησαν κάποια τραγούδια εδώ κι εκεί το 1985 χωρίς να τα κυκλοφορήσουν ποτέ και χάθηκαν στην αφάνεια. Αυτά τα τραγούδια λοιπόν κυκλοφορούν για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια.
Ωστόσο, μπορεί θεωρητικά να κατέτασσαν τους εαυτούς τους στο μελωδικό NWOBHM, όπως ίσως προδίδει και το όνομα της μίας δισκογραφικής. Όμως αυτό που άκουσα ήταν ένα ευνουχισμένο pop/AOR άκουσμα με θαμμένες στη μίξη τις, πραγματικά, NWOBHM κιθάρες (το μόνο που θυμίζει NWOBHM στον ήχο τους). Η κατάσταση ηχητικά είναι λες και ο κιθαρίστας ήθελε να θυμίσει παικτικά τους Holocaust ή τους Diamond Head αλλά όλοι οι υπόλοιποι συνωμότησαν και είπαν «παράτα τον, θα τον θάψουμε στη μίξη, θα πάμε να βγάλουμε ένα pop αριστούργημα και θα μπούμε για πλάκα στα charts».
Πραγματικά, το υλικό είναι τόσο ανάλαφρο και χαζοχαρούμενο, που υπέφερα όσο το άκουγα. Μπορεί βέβαια αυτό να είναι αποκλειστικά δικό μου πρόβλημα, μιας και μισώ όσο τίποτα τα τόσο χαζοχαρούμενα ακούσματα, από την άλλη όμως στο Δελτίο Τύπου πλασάρονται «για οπαδούς των Praying Mantis» και, ειλικρινά, δε μπορώ να καταλάβω τη σύγκριση. Όχι ηχητικά αλλά συνθετικά. Οι συνθέσεις είναι λες και έχουν ποτιστεί με ζαχαρούχο γάλα και με ροδόνερο, τα πλήκτρα πρωταγωνιστούν και δίνουν το ρυθμό κλείνοντας το μάτι στην pop αισθητική. Στη μέση έχεις τον κιθαρίστα που ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου. Νιώθεις ότι το παίξιμό του είναι βαρύ, δεν ταιριάζει στο ανάλαφρο της υπόθεσης και προσπαθούν να το σώσουν αυτό χαμηλώνοντάς τον στη μίξη.
Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος είναι χάλια, αντικειμενικά γι’ αυτό που θέλει να πετύχει είναι καλό. Όμως, δε θυμάμαι να ξεκίνησα να ακούω τη μουσική που ακούω για κάτι τέτοια χαζοχαρούμενα ακούσματα. Αυτή η συλλογή των τραγουδιών (μη ξεχνιόμαστε) είναι ανάλαφρη ακόμα και για τα δεδομένα του AOR, πόσο μάλλον για το μελωδικό NWOBHM που ισχυρίζεται ότι ήταν. Αν αυτά τα ακούσματα είναι μέσα στο γούστο σας, τότε προτείνω να το δοκιμάσετε να το ακούσετε. Εγώ όμως υπέφερα πολύ κατά την ακρόασή του, κόντεψα να πάθω ζάχαρο από το άκουσμα και μόνο.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
