Δεύτερος δίσκος για τους psychedelic doomsters Ruby The Hatchet από την Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, και η επιτυχία φαίνεται έτοιμη να τους χτυπήσει την πόρτα. Όχι ότι άλλαξαν και πολύ σε σχέση με το “Ouroboros” του 2012, απλά πλέον πατάνε πιο καλά στα πόδια τους, χωρίς τρακ και εκνευρισμό και με πίστη στην τέχνη τους. Πρόκειται για μια εκδοχή της μουσικής των Black Sabbath εποχής “Masters Of Reality” και “Vol.4”, χωρίς την σκληράδα που οδήγησε στην δημιουργία της heavy metal, αλλά με τα ψυχεδελικά στοιχεία που είχαν οι Βρετανοί τότε, συν το organ που έχουν προσθέσει το οποίο δίνει έναν πιο «χίπικο» τόνο. Καθοριστική στον ήχο τους είναι επίσης και η φωνή της τραγουδίστριας, η οποία έχει το απαραίτητο attitude αλλά και τη χροιά για να υποστηρίξει σωστά τα τραγούδια, έχοντας παντού διπλές φωνητικές γραμμές γεμίζοντας περισσότερο τον ήχο της, αν και σε στιγμές κουράζει κάπως αυτή η επιλογή. Ο γενικότερος ήχος τους είναι συμπαγής και ογκώδης (για τα δεδομένα του ιδιώματος πάντα) με σωστή αλληλοκάλυψη κιθάρας-πλήκτρων στα riffs αλλά και στις μελωδίες, και πατάνε άψογα πάνω στον καμβά που στήνει το στιβαρό δίδυμο μπάσο-τύμπανα. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κομμάτια γιατί από τη μία δεν θέλω να αδικήσω κάποιο, από την άλλη, το “Valley Of The Snake” είναι από τα άλμπουμ που λειτουργούν καλύτερα όταν ακούγονται ολόκληρα και όχι αποσπασματικά. Εντάξει, δεν είναι σε όλη του την διάρκεια συναρπαστικός, είναι όμως στο μεγαλύτερο μέρος του. Σε χαλαρώνει και ταυτόχρονα σε ανεβάζει, σε ποτίζει με ενέργεια και το τέλος του σε βρίσκει ανανεωμένο πνευματικά και έτοιμο να κάνεις οτιδήποτε θες, ακόμα και να πατήσεις το repeat και να πας άλλη μια γύρα. Το πακετάκι γίνεται ακόμα ελκυστικότερο λόγω του πολύ καλού εξωφύλλου, με χρώματα και τεχνοτροπία που σε παραπέμπει στην χρονολογική πηγή της μουσικής τους και δένει απόλυτα με τα ηχοχρώματα των τραγουδιών.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
