NAI NAI NAI πάλι ΝΑΙ. Είναι η χρονιά μου αυτή δεν παίζει. Καινούριο Behemoth ζήτησα ο θεός Nergal το έδωσε, καινούριο Nile ζήτησα οι θεοί το έβγαλαν τι άλλο να θέλει κανείς. Και δεν μιλάμε για μια απλή κυκλοφορία μιλάμε για απίστευτη δουλειά. Το έχω λιώσει ήδη περιττό να σας το πω. Ακόμα και τώρα που γράφω το ακούω και τα σπάει άπειρα. Είναι ακριβώς όπως το ήθελα αν και για να είμαι ειλικρινής δεν το περίμενα. Περίμενα κάτι σε φάση Ithyphalic που δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε αλλά εδώ μιλάμε για τρέλα. Για να σας δώσω να καταλάβετε γιατί παραλήρησα αυτήν την φορά κυμαίνεται στο μήκος κύματος του Annihilation of the Wicked αλλά ταυτόχρονα είναι πολλές κλάσεις ανώτερο από αυτό και άπειρες κλάσεις από τον προκάτοχο του με λίγα λόγια η απόλυτη εξέλιξη. Έχει τα αιγυπτιακά riffs που είναι αυτό που με κέρδισε στους Nile από την πρώτη στιγμή που άκουσα το In their Darkened Shrines και ταυτόχρονα αυτό το Death Metal που γουστάρω κάργα με τα brutalίδια και τις τρελές μελωδίες που σου τινάζουν τα μυαλά στον αέρα. Ένα μεγάλο μπράβο και στον Γιώργο που έκανε για άλλη μια φορά τρελή δουλειά και θέλω να πιστεύω ότι αυτό το αποτέλεσμα οφείλεται τόσο σε εκείνον όσο και στον Karl και στον Dallas το ίδιο. Δεν μπορώ ειλικρινά να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι όλα είναι ένα και ένα κυριολεκτικά. Μην μακρηγορώ άλλο… Kαλή πόρωση!!!
9,5/10
Θοδωρής Μακρής
