Ξεκινώντας δυναμικά: πραγματικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να αρρωσταίνεις ξαφνικά μια σάπια Κυριακή και να επιλέγεις να ακούσεις αυτόν τον δίσκο ή να τον ξανακούς αφού αναρρώσεις και να διαπιστώνεις ότι είναι χειρότερος μετά το πέρας της μαστούρας της παρακεταμόλης; Αν μπορούσα να δώσω κάποιού είδους βραβείο σ’ αυτόν τον δίσκο θα το έκανα: ο πιο κουραστικός δίσκος που έχω ακούσει τον τελευταίο χρόνο. Αλλά μιλάμε για απάλευτη κατάσταση όχι παίξε γέλασε. 12 κομμάτια, τεράστια διάρκεια για το είδος τους. Τόσο απλά. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι μια μίξη Napalm Death, Children Of Bodom και –ta tah- Dying Fetus, η οποία θα μας ανατινάξει το κεφάλι και μπλα, μπλα, μπλα…Ναι, σύμφωνοι ή ακόμη και ένας τρόπος για να ξετινάξεις τα χέρια του κιθαρίστα και του drummer βάζοντας 352 διαφορετικά και συνάμα υπερτεχνικά μέρη, εννοείται στο ίδιο κομμάτι, καταφέρνοντας ένα και μοναδικό πράγμα: μια υπερμεγέθης τρύπα στο νερό. Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνούν μαζί μου, αλλά ανάθεμα, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ένα album καλό ή εξαιρετικό μόνο και μόνο επειδή οι μουσικοί που το δημιούργησαν είναι από πολύ καλοί έως παιχταράδες στο τεχνικό κομμάτι. Τώρα οι συγκεκριμένοι δεν ξέρω τι ανοιχτά χρέη έχουν με τη φύση, εμένα πάντως μου χρωστάνε. Μιάμιση ώρα απ’ τη ζωή μου.
5/10
Αγγελική Καπίρη
