Ερχόμενοι από την πολυαγαπημένη μου Γερμανία, οι Arroganz είναι ένα μείγμα μαινόμενης ειλικρίνειας, αληθινής απόγνωσης και πραγματικού θυμού. Μια αγνή θέληση για ελευθερία στα βήματα του black/death metal.
Αποτελούμενοι από τους –K– σε μπάσο και φωνητικά, –P– στις κιθάρες και –T– στα τύμπανα, το συγκρότημα από επιστρέφει με τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο τους, “Morsus”, για να δώσει τον επίλογο μιας τριλογίας θεματικών κυκλοφοριών με προπορευόμενα τα “Primitiv” του 2017 και το “Erzketzer” EP του 2018. Δεκατρία κομμάτια, σαράντα εφτά λεπτά συσσωρευμένης οργής που περιμένει να απελευθερωθεί με το πάτημα του κουμπιού της έναρξης.
Από τη μία, όσο κι αν μου άρεσε το κάθε κομμάτι μεμονωμένα, σα σύνολο από κάπου χάνει η όλη φάση. Που ήταν ΟΚ ο δίσκος δε λέω αλλά όταν τα κομμάτια μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις ιδιαίτερα σου φαίνεται όλο ίδιο και μονότονο και είναι λίγο κρίμα όλο αυτό. Χαοτική ατμόσφαιρα μιας και είναι ένα από τα θέματα για τα οποία μιλάει η μπάντα στους στίχους της όπως επίσης και η ιδεολογία του σατανισμού και η άποψη κατά της θρησκείας.
Χώρια από αυτά που είπα, ας πάμε στη μουσική. Το μπάσο και οι κιθάρες είναι βουτηγμένα στο groove στοιχείο από την αρχή μέχρι το τέλος σε συνδυασμό με τις black metal μελωδίες ανά φάσεις στο παρασκήνιο και την λοιπή death metal δομή, ενώ η φωνή σε ορισμένα σημεία ακούγεται περισσότερο σαν έκκληση για βοήθεια ή μια κραυγή απόγνωσης.
Ομολογώ όμως ότι η γενικότερη έννοια που έδωσα στο είδος που παίζει η μπάντα δεν αντικατοπτρίζει πλήρως αυτό που συμβαίνει στα ακουστικά ή στα ηχεία μας. Το ντεμέκ μουσικό μου αυτί έπιασε επιρροές sludge (ίσως) και doom (αυτό είναι πιο πιθανό να ισχύει), όχι σε ιδιαίτερα μεγάλη ποσότητα, αλλά υπάρχουν. Αν κάνω λάθος ή όποιος νομίζει ότι δεν καταχωρούνται σαν black/death είδος να μου το πει να ξέρω να μη τα λέω λάθος.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσα να πω σε ποιες μπάντες μοιάζει ο ήχος των Arroganz για να το πλασάρω πιο ωραία το πακέτο αλλά δεν έχω μυαλό αυτή τη στιγμή. Όπως και να ‘χει, ακούστε, δεν είναι ούτε τέλειος δίσκος ούτε χάλια.
5,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
