Θα μπορούσα αντί για κριτική να βάλω μια φωτογραφία αυτών εδώ των μπαγλαμάδων και να έφτανε. Θα γελούσατε για πέντε λεπτά (όπως κι εγώ), θα περνούσε η ίδια ώρα (και περισσότερο) απ’ όσο θα κάνατε να διαβάσετε αυτές τις γραμμές και τέλος καλό, όλα καλά. Όχι όμως. Πρέπει να αναλύσω τη δηθενιά που άκουσα.
Συστάσεις για αρχή. Obsidian Kingdom εστί ένα πενταμελές σχήμα από την Ισπανία με τα μέλη τους (πρώην και νυν) να έχουν ανέμπνευστα και χαζά ψευδώνυμα. Για το εξώφυλλο δε χρειάζεται να μιλήσω, πραγματικά είναι για σφαλιάρες (και δεν έχω απαρνηθεί την κρεατοφαγία). Αυτό είναι το τέταρτο full-length album τους ενώ έχουν και δύο EPs σε μια πορεία που ξεκίνησε από το 2005.
Αυτό που ακούγεται λοιπόν στα σχεδόν πενήντα λεπτά του “Meat Machine” είναι ένας αχταρμάς. Ένα συνονθύλευμα από ήχους και θορύβους που παίρνει την ταμπέλα του μουσικού album. Οι Ισπανοί χαρακτηρίζονται με διάφορα τρυφερά επίθετα όπως experimental, progressive, avant-garde, post, metal, rock και διάφορα άλλα. Μην ξεγελάνε όμως κανέναν, επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για αχταρμά.
Έχουμε κομμάτια πότε επιθετικά και πότε ήρεμα με μια έντονη ατμόσφαιρα να πλανάται από πάνω τους. Συνεχείς αλλαγές σε ρυθμούς και στυλ. Κιθάρες πότε δυσαρμονικές και πότε να ακολουθούν τις συνθέσεις. Φωνητικά που κυμαίνονται μεταξύ ακραίων, καθαρών αντρικών και καθαρών γυναικείων. Μέχρι και beats, samples, εφέ φωνής και διάφορα άλλα άκυρα έχουν βάλει σε σημεία.
Δομές ανύπαρκτες. Είναι λες και τα δέκα κομμάτια που έχει ήταν στην αρχή πενήντα μονόλεπτα και απλά τα κολλούσαν μεταξύ τους αφού οι αλλαγές είναι τόσο συχνές και ασύνδετες που τίποτα δε βγάζει νόημα, σε τίποτα δε φαίνεται να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Αυτό τώρα αποκαλείται progressive ή οτιδήποτε άλλο από τα πιο πάνω στις μέρες μας; Ένα χάος από το οποίο δε βγαίνει άκρη; Για να σοβαρευτούμε λέω εγώ.
Κλείνοντας, να αναφέρω ότι οι Obsidian Kingdom είναι από την Βαρκελώνη. Αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα ήταν η περυσινή κωμωδία που έφαγε μια ξεγυρισμένη οχτάρα ενώ έπαιξε τόσο χάλια που θα άξιζε και τα διπλάσια. Ο μουσικός Τύπος τους έχει χαρακτηρίσει λέει τους άρχοντες κάθε είδους. Γελάνε και τα δοκάρια στο Camp Nou.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
