Από το info sheet: Η μουσική των Okular περιέχει μία ισορροπημένη μίξη τεχνικής, μελωδίας και καφρίλας, η οποία παρουσιάζεται μέσα από μια διαδικασία progressive σύνθεσης. Δεν ξέρω αν τα αυτιά και ο εγκέφαλος μου μπορούν να θεωρήσουν το «φάλτσο» «προοδευτικό» και δυστυχώς στα 3 πρώτα κομμάτια παρόλο που κάποια σημεία οι συνθέσει ήταν πολύ ωραίες σε άλλα η ακρόαση έγινε αρκετά δύσκολη. Το “The Greatest Offender” είχε αρκετές επιρροές από Opeth και γενικά ήταν μια σύνθεση που θαύμασα. 6 λεπτά καθαρής ατμόσφαιρας που ήρθε και ισοστάθμισε την άσχημη άποψη που σχημάτισα για την εισαγωγή του δίσκου. Το “Ride The Waves Of Emotion” ήταν μια καλή επίθεση κατευθείαν στην σκληρή πλευρά μου. Όντως όπως προανέφεραν και άλλοι σχολιαστές οι Okular έχουν κάτι από Gojira στην αισθητική τους. Μπορεί να λογοκριθώ πολύ γι’ αυτό αλλά βλέπω μία τάση που δεν μ’ αρέσει. Παρατήρησα λοιπόν, μια υπερβολική προσπάθεια αυτού του «προοδευτικού» σε αρκετά σημεία. Δε λέω, καλά είναι, αλλά πρέπει και να σου βγαίνει. Τώρα οι εναλλαγές ακουστικού/συμφωνικού metal, ναι μπορεί να είναι καλές αλλά όχι πάντα πετυχημένες συν του ότι αρκετές στιγμές με ψιλό απογοήτευσε το όλο μελωδικό παίξιμο της κιθάρας. Το “Rest In Chaos” είχε κάποια απ’ τα στοιχεία που προανέφερα. Δε λέω φυσικά ότι δεν υπήρχε έμπνευση αλλά δεν έδενε πάντα καλά. Γενικά όμως αυτό το ξαφνικό που δεν καταλαβαίνεις από πού σου ήρθε και δεν παύει ποτέ να σου κόβει την ανάσα είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο, αφού σε περνάει στην κατάσταση: «Τι άκουσα μόλις τώρα;». Το “The King Of Life” ως μια τελείως διαφορετική σύνθεση μ’ άρεσε τρομερά. Ναι, σίγουρα πρέπει –λογικά- να είναι η φλωριά του δίσκου αλλά με κέρδισε το ότι οι κλασσικές παίζανε με διαφορετικό τρόπο τα ίδια μέρη και η μελωδία φωνής από το πρώτο δευτερόλεπτο είχε δική της ταυτότητα. Στο “Exposing The Good Citizens” αυτό το progressive στοιχείο μειώθηκε αισθητά και ανέτειλε το death στα drums, στις κιθάρες, στα φωνητικά. Φυσικά στο τρίτο λεπτό τα πράγματα άρχισαν να εναλλάσσονται και νομίζω πως αυτή τη φορά το track δεν έχανε από πουθενά. Ακόμα και η εναλλαγή που έγινε στο ακουστικό ήταν προσεγμένη. Μετά από το όγδοο περίπου κομμάτι οι εισαγωγές μου φάνηκαν λίγο κουραστικές, όπως παραδείγματος χάρη η thrash-ο-ειδής εισαγωγή του “Feast Upon The Illusory”. Το συγκεκριμένο ήταν λίγο έξω απ’ τα νερά μου (βασικά αρκετά έξω..) και δεν θέλω να πω μεγάλες κουβέντες. Πάντως σε σχέση με όοολα τα άλλα ήταν το πιο ωμό και είχε χώσιμο σε όλο του το μεγαλείο. Στα σημεία με πολυφωνίες το “Birth Through Loss” μου έδωσε αυτό που δεν βρήκα σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι, ενθουσιασμό. Για μένα όταν έχει βάλει όλες τις ωραίες σου ιδέες από δω και από κει, είναι δύσκολο μετά ο ακροατής να εκτιμήσει την εμπνευσμένη γέφυρα στη μέση του κομματιού, ή το σβήσιμο που δεν περίμενες ν’ ακούσεις. Συν του ότι μεγάλο μείον ήταν ξανά τα κιθαριστικά μέρη. Ήταν λες και έγινε copy/paste το ίδιο lick σε όλα τα κομμάτια… Για μια ακόμα φορά θα πω πως αν μου έβαζε κάποιος τα κομμάτια μεμονωμένα κατά πάσα πιθανότητα θα θαύμαζα κάθε τους σπιθαμή. Η ακρόαση όμως όλου του δίσκου φαντάζει κουραστική και ατέρμονη.
6.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
