Paradise Lost, Potergeist
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014, Stage Volume 1, Αθήνα
Αρκετές φορές βλέπεις μπάντες στο χώρο που ενώ ξεκινούν με μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα, στην συνέχεια τις παρακολουθείς να παρεκκλίνουν από τις ρίζες τους και αναρωτιέσαι: Αξίζει τον κόπο;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαιώνισης της προαναφερθείσας κατάστασης αποτελούν, μεταξύ άλλων, οι Paradise Lost. Οι, λατρεμένοι στο ελληνικό κοινό, Βρετανοί, ενώ ξεκίνησαν ως μια κατ’ εξοχήν death/doom metal μπάντα (βλ. Anathema, My Dying Bride), πλέον αποτελούν το σχήμα – εκπρόσωπο του υποϊδιώματος που ακούει στο όνομα gothic metal/rock. Μην έχοντας, λοιπόν, επαφή με το έργο τους και τη γενικότερη πορεία τους, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός -αλλά κυρίως περίεργος, εξιταρισμένος, αν θες- σχετικά με το τι είδους ήχοι θα γέμιζαν το κατάμεστο Stage Volume 1. Όλα στην ώρα τους όμως.
Στο συγκεκριμένο live των Paradise Lost, βρήκαμε σε ρόλο support τους “εγχώριους” Potergeist. Οι, ιδρυμένοι το ’04 και με 3 full-lengths, Αθηναίοι ενώ έχουν πολλά προτερήματα και επιτεύγματα να επιδείξουν, εντούτοις, δεν αποτελούν και την καλύτερη επιλογή, από καθαρά μουσικής απόψεως, να ανοίξουν για τους (πλέον) gothic metallers/rockers. Παρόλα ταύτα, όμως, το southern metal/stoner rock τους ξεσήκωσε από τα πρώτα λεπτά το κοινό και δημιούργησε τα πρώτα μικρά mosh pits και crowd surfings και, συγκεκριμένα, με τις επιλογές των “Muddy Mermaids”, από την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, και “Rider”. Η συνέχεια περιελάμβανε το χαρακτηριστικό κομμάτι της μπάντας “Crocodile Tears”, όπως και το ομότιτλο από την τρίτη τους προσπάθεια “Swampire”, μεταξύ άλλων. Η μπάντα δείχνει πλέον καλά δεμένη, ο ήχος θα μπορούσε να ήταν, ολίγον τι, καλύτερος και η επικοινωνία με το κοινό ήταν ικανοποιητική. Το τέλος σηματοδοτείται με “Southern Crown” που επισφραγίζει τον μουσικό προσανατολισμό του σχήματος ευστοχότατα. Και αν υπήρξαν κάποια παράπονα (όπως οι άνωθεν ενστάσεις) αυτό που μπορώ υπεύθυνα να δηλώσω είναι πως η ελληνική σκηνή κοιτάει πλέον, χωρίς φόβο και πάθος, κατάματα την αντίστοιχη διεθνή. Και οι Potergeist δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όλα τα παραπάνω διαδραματίστηκαν κατά το χρονικό διάστημα 20:30-21:10, κάτι που σίγουρα λειτουργεί υπέρ της διοργάνωσης μιας και το χρονοδιάγραμμα ακολουθήθηκε κατά κανόνα- κάτι που βλέπω, με ευχαρίστηση, να αποκρυσταλλοποιείται και να γίνεται μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής συναυλιακής πραγματικότητας.
Μετά από, περίπου, μισή ώρα όλα είναι έτοιμα για την επιστροφή των Paradise Lost στην Ελλάδα. Με τελευταία τους εμφάνιση τον Ιούλιο του ’12 στο, παρηκμασμένο πλέον, Rockwave Festival, το ελληνικό κοινό διψούσε για νέο live των πάλαι ποτέ πιονέρων του death/doom metal, νυν εκπροσώπων του gothic metal/rock. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την φαντασμαγορική συναυλία της μπάντας στα πλαίσια της “Draconian Times MMXI” περιοδείας, όπου ακούσαμε ολόκληρο το λατρεμένο αυτό δίσκο. Και αυτό είναι μονάχα ένα παράδειγμα των ονειρικών shows που έχουν δώσει κατά καιρούς οι Βρετανοί σε ελληνικό έδαφος. Ευτυχώς, λοιπόν, για εμάς, το σχήμα θα επέστρεφε στα πλαίσια της περιοδείας “Tragic Illusion” για την προώθηση του “Tragic Idol”, 13ης ολοκληρωμένης προσπάθειάς του.
Τα φώτα σβήνουν και οι ήχοι του “Μortals Watch The Day” κατακλύουν τον, ασφυκτικά γεμάτο πια, συναυλιακό χώρο του Stage Volume 1. Από τα πρώτα (δευτερό)λεπτά το κοινό παραληρεί μπροστά στην θέα του Nick Holmes, του Gregor Mackintosh και των υπόλοιπων μουσικών που πλαισιώνουν τη μπάντα. Συνέχεια ακόμα πιο δυναμικά με “So Much Is Lost”, “Remembrance”, “Gothic”, όπου και ο χρόνος σα να πάγωσε ξάφνου. Το μόνο που έβλεπε κανείς ήταν μια εσώτερη και ειλικρινής χημεία μεταξύ κοινού και σχήματος. Ομολογουμένως, τέτοιο ενθουσιασμό είχα να αντικρίσω πολύ καιρό. Συνέχεια με “Enchantment” και “Faith Divides Us” όπου δεν γνωρίζω με ποιον τρόπο να αποδώσω γραπτώς το χείμαρρο συναισθημάτων που δημιουργήθηκε στην ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Ύστερα θα γίνει μνεία στο νέο πόνημα της μπάντας με το ομότιτλο κομμάτι “Tragic Idol”. To main-set θα κλείσει με δύο δυνατές επιλογές, τα “Isolate” και “Say Just Words”, όπου το κοινό άφρισε, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντα. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, έχοντας πια μπει στο encore, ακούγονται οι πρώτες νότες του “Rotting Misery”. Το κοινό ξεσηκώνεται και για τα επόμενα τρία, και τελευταία κομμάτια, δεν υπήρχε άτομο που να μην τραγουδάει με τον Nick Holmes, να μην κάνει air-guitaring/ air-drumming υπό τις κατευθυντήριες γραμμές που έθεταν οι Aaron Aedy/Gregor Mackintosh και Adrian Erlandsson ή να μην κουνάει το κεφάλι στις εθιστικές μπασσογραμμές του Stephen Edmondson. Και για του λόγου το αληθές, “Οne Second”, “Erased”, “Over The Madness'” και τα μυαλά στα… μπλέντερ! Η αυλαία θα πέσει προσωρινά, αφήνοντάς μας φοβισμένους πως φτάσαμε στο τέλος της βραδιάς, μόνο και μόνο για να ξανανεβούν στην σκηνή οι Lost και να μας συνεπάρουν με το “The Last Time”. Η αυλαία (ξανα)πέφτει, οριστικά αυτή τη φορά και εμείς πέρνουμε το δρόμο του γυρισμού.
Setlist:
Mortals Watch the Day
So Much Is Lost
Remembrance
Gothic
Enchantment
Faith Divides Us – Death Unites Us
Tragic Idol
Isolate
Say Just Words
Encore:
Rotting Misery
One Second
Erased
Over the Madness
Encore 2:
The Last Time
Οφείλω να δηλώσω πως, ναι, ο ήχος ήταν αρκετά καλός, η επικοινωνία μπάντας-κοινού αψεγάδιαστη, η τεχνική αρτιότητα και εκτέλεση των κομματιών υποδειγματική, το δέσιμο των μουσικών στιβαρό… Αλλά η διάρκεια του show σχετικά μικρή. Τη στιγμή που διαθέτεις ένα, όπως αποδείχτηκε, φανατικό κοινό, με ένα εισιτήριο που να μην ανταποκρίνεται στα οικονομικά κωλύματα τις Ελλάδας του ’14, τα 14 κομμάτια φαντάζουν (και είναι) λίγα. Λίγα μεν, άψογα δε. Και σίγουρα, όσοι παρευρέθησαν για πρώτη φορά σε live των Paradise Lost, όχι μόνο δεν το μετάνιωσαν, μα ίσως να αποδειχθούν μακροπρόθεσμα (και βραχυπρόθεσμα, γιατί όχι;) φανατικοί οπαδοί τους.
Πολλά αποκόμισα από την συγκεκριμένη εμπειρία. Εξάλλου αυτό είναι και το ζητούμενο. Οπότε, για να απαντήσω στο πρωταρχικό μου ερώτημα: Ναι. Άξιζε τον ”κόπο”.
Θοδωρής Κρητικός
[email protected]
