Παραδέχομαι πως έχω ένα sweettooth για σχήματα από την land down under. Η ήπειρος αυτή έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή που συχνά πυκνά αδικείται από το απομακρυσμένο γεωγραφικό στίγμα της. Ήταν μεγάλη μου η χαρά όταν διαπίστωσα ότι οι Polaris δεν άλλαξαν στο ελάχιστο αυτή την γνώμη μου.
Το σχήμα λοιπόν έχει ήδη άλλον έναν δίσκο στην φαρέτρα του πίσω στο 2017 με τον τίτλο “The Mortal Coil” ενώ έχει μεγάλη συναυλιακή εμπειρία. Επαφή με την μουσική τους δεν είχα μέχρι αυτή την κυκλοφορία και προτού κάνω έρευνα στο διαδίκτυο, μιας και δελτίο τύπου δεν βρήκα πουθενά (…) από το εξώφυλλο υπέθεσα ότι είχα να κάνω με κάποιο post-core σχήμα, μια σκέψη που δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια.
Η βάση λοιπόν τον Polaris είναι το core. Όμως με το “The Death Of Me” απλώνουν τα χεράκια τους σε πάρα πολλές κατευθύνσεις. Ακούγοντας μόλις τα τρία πρώτα κομμάτια μπορεί κάποιος να παραδεχτεί αυτή την τοποθέτηση. Το album ανοίγει με το πιο “γλυκό” post “Pray For Rain”, συνεχίζει με το πιο χύμα “Hypermania” και στο καπάκι μπαίνει το πιο εμπορικό (και οριακά djent) “Masochist”.
Αυτό δίνει έναν ευχάριστο αέρα στο album που δεν μπορώ να πω ότι γίνεται μονότονο σε κάποιο σημείο. Δεν λέω ότι οι Polaris κάνουν κάτι το ριζοσπαστικό, αλλά η ποικιλία του “The Death Of Me” κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο καθ’ όλη την διάρκεια.
Τα φωνητικά είναι κάπως αδιάφορα όταν είναι core σε αντίθεση με τις πιο ήπιες στιγμές που σαφώς είναι πιο ενδιαφέροντα. Από εκεί και πέρα, προσθέτουν κάποια καλούδια εδώ και εκεί (δηλαδή ένα solo εδώ, ένα blastbeat παραπέρα). Πρακτικά κάθε κομμάτι έχει κάτι να πει χωρίς βέβαια να λέω ότι όλα είναι εξαιρετικά. Σαν σύνολο όμως είναι μια καλή κυκλοφορία από ένα σχήμα που δεδομένα δείχνει να έχει τα προσόντα να παίξει ρόλο πρωταγωνιστή στην σκηνή αυτή.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
