Primordial, Battleroar, Mahakala
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015, An Club Αθήνα
Η αλήθεια είναι ότι ξυπνώντας την Παρασκευή το πρωί, δεν είχα ιδέα τι θα με περίμενε το βράδυ. Και αυτό γιατί δεν είχα την ευκαιρία να δω στο παρελθόν τους Ιρλανδούς Primordial, που μας είχαν επισκεφτεί άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Είχα πάντως ένα πολύ καλό προαίσθημα λόγω του ότι είχα διαβάσει το πόσο ενεργητικές είναι οι εμφανίσεις τους και με το γεγονός ότι είχαν στις αποσκευές τους μια πολύ αρκετά δυνατή προσθήκη στην δισκογραφία τους, το “Where Greater Men Have Fallen”.
Ο καιρός από την αρχή της ημέρας ήταν μουντός και βροχερός προετοιμάζοντας μας για την μελαγχολική επέλαση των Ιρλανδών και όπως διάβασα, πολύ σωστά σε ένα σχόλιο στο Facebook, ακόμα και αυτός είχε φτιαχτεί για την εμφάνισή τους στην Αθήνα. Φτάνοντας στο “Αν” Club, η προσέλευση του κόσμου ήταν ικανοποιητική ακόμη και για το πρώτο supporting act της βραδιάς, τους Αθηναίους stoner metallers Mahakala.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις και γύρω στις 21:40 – ενώ το “Αν” έχει γεμίσει κατά το ήμισυ, οι Mahakala ανεβαίνουν στην σκηνή. Δεν είχα την ευκαιρία να τους ακούσω στο παρελθόν, οπότε αυτή ήταν μια πρώτη γνωριμία με αυτούς. Χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα ξεκινάνε το κοπάνημα με το “Salvation” από τον πρώτο τους δίσκο και μας βάζουν στο κλίμα. Πολύ δυνατό pure fuckin’ metal με πολλές stoner καταβολές και Maidenικές επιρροές στις κιθάρες, οι Mahakala για 35 λεπτά μας παρουσιάζουν υλικό από τον πρώτο τους δίσκο και από την ακυκλοφόρητη ακόμη δεύτερη δουλειά τους. Ο ήχος πολύ καλός, τα παιδιά καλοπροβαρισμένα και δεμένα κερδίζουν τον κόσμο που είχε έρθει από νωρίς για να τους τιμήσει με την παρουσία του, κάτι που εκτίμησαν δεόντως ευχαριστώντας μας αρκετές φορές. Όσο περνούσε το set όλο και περισσότερα κεφάλια πήγαιναν ρυθμικά πάνω κάτω. Μεγάλο μπράβο στο Δημήτρη Κότση (φωνητικά / μπάσο) ο οποίος με την πολύ ωραία, δυνατή και μεστή φωνή του απέδωσε τα μέγιστα. Οι Mahakala, αν και άσχετοι με το γενικό epic mood της βραδιάς, ήταν ένα πολύ ωραίο ορεκτικό για αυτά που θα ακολουθούσαν.
Setlist: Salvation, The Second Fall, Evil Man, Devil’s Song, Purgatorium, The King Is Dead, Army Of The Flies.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις ήρθε η σειρά των cult (πλέον) epic metallers Battleroar να μας βάλουν στο επικό κλίμα της βραδιάς. Το “Αν” έχει σχεδόν γεμίσει και 22:30 ακούγονται οι πρώτες νότες του “Swords Are Drawn”. Ο κόσμος τους υποδέχεται κάπως παγωμένα παρόλο που ο ήχος ήταν πάλι αρκετά καλός. Πρέπει να περιμένουμε τα “Poisoned Well” και “Dyvim Tvar” για να ζεσταθούμε αρκετά, αφού οι Battleroar μας προσφέρουν κάποιες από τις πιο επικές στιγμές τους. Ορκίζομαι ότι περίμενα τον Elrich να κάνει την εμφάνιση του στη σκηνή και να αρχίζει να σφάζει false metallers. Η προσθήκη του Μπάμπη στο βιολί είναι πολύ καλή και παραδόξως τα πάντα ακούγονται από τα ηχεία του “Αν”. Πρέπει να ομολογήσω ότι ο ήχος ήταν από τις καλές εκπλήξεις της βραδιάς. Συνέχεια με τα “Immortal Chariot” και “Valkyries Above Us” και ο κόσμος μαζί με τους Battleroar έχει πλέον ζεσταθεί για τα καλά. Το “Αν” έχει γεμίσει ασφυκτικά και το headbanging είναι ανελέητο από όλες τις πλευρές του μαγαζιού. Τελειώνουν με το ομώνυμο κομμάτι, και ο κόσμος έχει ζεσταθεί αρκετά από τους Battleroar που για 45 σχεδόν λεπτά μας ταξίδεψαν όσο μπορούσαν σε όλη τους τη δισκογραφία.
Τα μόνα αρνητικά στην εμφάνιση των Battleroar ήταν δύο. Πρώτον θα περίμενα ότι μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας θα ήταν πιο κινητικοί στην σκηνή και πιο θερμοί με τον κόσμο, κάτι που δεν έγινε. Δεύτερο, ο τραγουδιστής Gerrit Mutz, αν και ο μόνος από τη μπάντα που είχε μια καλή επικοινωνία με το κοινό και προσπαθούσε με τα αστεία του να μας διασκεδάσει, φάνηκε να “σφίγγεται” σε αρκετές περιπτώσεις (ειδικά στο “Valkyries Above Us”) για να μπορέσει να βγάλει τα κομμάτια. Πάντως, σε γενικές γραμμές οι Battleroar κέρδισαν τον κόσμο (και εμένα) με το υλικό τους και την πιστή απόδοση των τραγουδιών, ανεβάζοντας τους σφυγμούς και την ανυπομονησία για το κυρίως πιάτο.
SetList: Swords Are Drawn, Siegecraft, Poisoned Well, Dyvim Tvar, Immortal Chariot, Valkyries Above Us, Battleroar
Τα φώτα χαμηλώνουν αρκετά και το “Αν” φωτίζεται πλέον ελάχιστα από μπλε βαθύ φωτισμό. Υποτονικά ακουστικά καθαριστικά κομμάτια ακούγονται από τα ηχεία, που από ότι καταλαβαίνω (χωρίς να παίρνω όρκο) ήταν παραδοσιακά Ιρλανδικά τραγούδια. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα είναι ιδανική μέχρι στις 23:45 όπου οι νότες του “Dark Horse On The Wind” ακούγονται από τα ηχεία και ο κόσμος περιμένει ανυπόμονα και με χειροκροτήματα τους Primordial που σιγά σιγά κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Και μετά… η μελαγχολική κόλαση εξαπολύεται από τους Primordial και το “Where Greater Men Have Fallen”. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το τι εξελισσόταν στο “Αν” εκείνη τη στιγμή. Τα Mosh pits έχουν ξεκινήσει και ο κόσμος τραγουδάει τόσο δυνατά το ρεφρέν που καλύπτει σχεδόν την μπάντα. Με την εμβληματική μορφή του τραγουδιστή Nemtheanga και τα υπόλοιπα μέλη σε μεγάλα κέφια, ο κόσμος παρασύρεται. Έτσι και αλλιώς το ομώνυμο κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο, είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει από τους Primordial και ιδανικό για άνοιγμα συναυλίας. Συνέχεια με ταξίδι στο παρελθόν με το “Gods to the Godless” όπου δυστυχώς ο ήχος αρχίζει και μας τα χαλάει όπως και στο επόμενο “Babel’s Tower”, κάτι που δεν εμποδίζει τον κόσμο να είναι ενεργητικός. Στο “No Grave Deep Enough” δυστυχώς ακούω ελάχιστα πράγματα και ο ήχος έχει χαλάσει τελείως, οι Primordial όμως και ο κόσμος συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς.
Ο Nemtheanga δεν αφήνει εκατοστό ακάλυπτο στη σκηνή (και πολλές φορές εκτός σκηνής) ενώ μόνο και μόνο με το βλέμμα του ξεσηκώνει τον κόσμο. Είναι απίστευτο το πόσο καλύτερα ακούγεται live σε σύγκριση με το δίσκο. Οι μελωδίες των MacUiliam και O’Floinn στις κιθάρες μας ταξιδεύουν ενώ μαζί με τον MacAmlaigh, οι προαναφερθέντες επιδίδονται σε συνεχές ανελέητο headbanging. O Simon O’Laoghaire στα τύμπανα σταθερός και στιβαρός οδηγεί την μπάντα με τον καλύτερο τρόπο.
Με πολύ έξυπνα επιλεγμένο setlist οι Primordial μας παρουσιάζουν αρκετά τραγούδια από την τελευταία τους δουλειά και από τα παρελθόν τους. Ο ήχος ειδικά στα δυνατά σημεία δυστυχώς δεν τους βοηθάει καθόλου και κάπως το όλο mood πέφτει μέχρι το “As Rome Burns” όπου ο κόσμος ανταποκρίνεται και η διάθεση ανεβαίνει κατακόρυφα με όλους μας να ταλαιπωρούμε λαιμούς και αυχένες. Η μπάντα στη συνέχεια επικεντρώνεται στο παρελθόν της με τα “Bloodied Yet Unbowed”, “Traitors Gate” και “Heathen Tribes”.
Αλλά τα καλύτερα τα αφήνουν για το τέλος. Ο Nemtheanga ανακοινώνει το “The Coffin Ships” και το “Αν” πλέον παίρνει φωτιά. Το mosh pit ξεκινάει πάλι, ο κόσμος τραγουδάει δυνατά και οι Primordial παίρνουν την ενέργεια και ανταποδίδουν. Ίδιο σκηνικό, με τα “Wield Lightning to Split the Sun” από τον τελευταίο τους δίσκο και το “Empire Falls” από το “To the Nameless Dead”, και το “Αν” έχει την “τύχη” να κατεδαφιστεί.
Κάπου εδώ οι Primordial μας αφήνουν μόνο και μόνο για να επιστρέψουν κάτω από τις ιαχές του κόσμου για το encore που δεν είναι άλλο από το “Sons of the Morrigan”, που μας αποτελειώνει.
Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πούμε ακόμη. Οι Primordial έδειξαν πως πρέπει να αποδίδει μια μπάντα συναυλιακά το υλικό της, έχοντας απέναντι τους τον κακό σε μερικές περιπτώσεις ήχο αλλά και τη μικρή σκηνή. Για ένα φουλ δίωρο και έχοντας ταξίδι την επόμενη μέρα για Θεσσαλονίκη, δεν σκέφτηκαν τίποτα και απλά έπαιξαν και απέδωσαν σαν να μην υπήρχε αύριο, δίδοντας μαθήματα σε μπάντες που χρησιμοποιούν τα προαναφερθέντα αρνητικά για δικαιολογία κακής ή μέτριας εμφάνισης. Συζητώντας με κάποια παιδιά, μου είπαν ότι η πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα ήταν ακόμη καλύτερη, κάνοντας με να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα μπορούν να αποδώσουν. Όχι μόνο με κέρδισαν αλλά με έκαναν να τους αγαπήσω και να περιμένω ανυπόμονα να τους ξαναδώ.
SetList: Dark Horse on the Wind (Intro), Where Greater Men Have Fallen, Gods To The Godless, Babel’s Tower, No Grave Deep Enough, Autumn’s Ablaze, Ghosts Of The Charnel House, As Rome Burns, The Alchemist’s Head, Bloodied Yet Unbowed, Traitors Gate, Heathen Tribes, The Coffin Ships, Wield Lightning To Split The Sun, Empire Falls.
Encore: Sons Of The Morrigan
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
