Πραγματικά με πιάνουν τα νεύρα. Πως γίνεται τέτοιος δίσκος να μην κυκλοφορεί από κάποια εταιρεία; Είναι να τρελαίνεσαι ώρες ώρες. Από την Πολιτεία του δικού μας του Γιαννάκη Αντετοκούμπο, τη Μινεσότα δηλαδή, μας έρχεται αυτή η ανυπολόγιστων ζημιών έκρηξη η οποία προετοιμαζόταν δέκα χρόνια τώρα, από την ίδρυση της μπάντας δηλαδή το 2004.Για τα δικά μου γούστα οι συγκεκριμένοι αποτελούν κάτι πολύ κοντά σε αυτό που θεωρώ ιδανικό στο black metal. Στη προκειμένη περίπτωση έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί από το πόσο καλά το συγκεκριμένο ντουέτο καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή τόσο old school με παίξιμο τόσο σύγχρονο. Οι καλύτερες στιγμές των πιο πρόσφατων Satyricon έρχονται να συναντήσουν τους Marduk απο τη καταραμένη ώρα που αποφάσισαν να πάρουν τον Arioch (Funeral Mist,Triumphator) πίσω από το μικρόφωνο και από κει περνάνε μέσα από τις στάχτες που έμειναν από εκείνο το δύστροπο “Chimera” του 2004 των Mayhem με τη συνοδεία ατελείωτων χιλιομέτρων σιδηροδρόμου από επικά riffs , φόρο τιμής στη νορβηγική παράδοση. Είναι και αυτή η ψυχοδυναμική κάποιων περασμάτων που μας γυρνάει πίσω στις πρώτες μέρες που σχεδόν με φόβο ακούγαμε εκείνες τις πικρές μελωδίες των Slayer ή πάλι όταν ερχόμασταν σε επαφή με το black metal κτήνος των Darkthrone και το ανατριχιαστικά αργό επανακαμπτικό riff εκείνου του καταραμένου του “Freezing Moon”.Όλα αυτά είναι εδώ με μια άκρως απειλητική φωνητική performance πολύ κοντά και πάλι στην απόγνωση και την ακρότητα του Arioch. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά κάναμε ένα σύντομο ταξίδι στο σημερινό κόσμο του black metal. Όποιος μείνει ασυγκίνητος από το τελείωμα του “Become Death” νομίζω πως ακούει λάθος μουσική. Δεν θέλω πάλι να εκτεθώ γι αυτό θα είμαι συγκρατημένος στη βαθμολογία.
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
[email protected]
