Οι περγαμηνές που ακολουθούν την δουλειά των Αυστραλών Ne Obliviscaris εδώ και δύο άλμπουμ, περιγράφουν την μπάντα ως κάτι…απερίγραπτο! Αυτό συμβαίνει για δύο βασικούς λόγους: την τεχνική τους κατάρτιση και τις απίστευτες δομές των τραγουδιών τους.
Το πρώτο είναι και το πιο εύκολο να το καταλάβεις και να το περιγράψεις, αλλά δεν είναι και τόσο σπάνιο σαν γνώρισμα μαις και η αγορά έχει «βρομίσει» από μπάντες που είναι τεχνικά εξωπραγματικές. Το δεύτερο γνώρισμα όμως είναι το σπάνιο, το πολύτιμο, αυτό που με μια δόση έμπνευσης και ταλέντου δημιουργεί Τέχνη και την ξεχωρίζει από την τεχνική.
Το “Citadel” συνεχίζει στην συνταγή του “Portal Of I”, ανακατεύοντας melodic death, black, progressive και folk στοιχεία, σε κομμάτια μεγάλης διάρκειας συνεχών εναλλαγών ρυθμών, ταχύτητας και διαθέσεων. Το να μπει κάποιος στην διαδικασία να αναλύσει το άλμπουμ είναι ένα φλερτ με την τρέλα, καθώς μιλάμε για έναν τεράστιο όγκο μουσικής μιας και οι Ne Obliviscaris δεν αγαπούν και πολύ τις επαναλήψεις θεμάτων στα τραγούδια του και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι το τυπικό στήσιμο με τα κουπλέ και τα ρεφρέν, προτιμώντας να καταφύγουν στα λημέρια της κλασσικής μουσικής όπου το κομμάτι αναπτύσσεται συνεχώς με νέα μέρη ενώ έχει ένα βασικό θέμα ίσα για να υπάρχει κάποια συνοχή μεταξύ τους.
Εξαιρετικό στον ρόλο του είναι το βιολί του Tim Charles, το οποίο δίνει μια ατμόσφαιρα που δεν θα μπορούσε να πετύχει κανένας τύπος πλήκτρων. Η εναλλαγή φωνητικών από καθαρά σε brutal και τ’ανάποδο, είναι επίσης ένα σημαντικό εργαλείο το οποίο χρησιμοποιούν για να χτίσουν τις συναισθηματικές κορυφώσεις και πτώσεις των συνθέσεων.
Ένα μόνο ψεγάδι θα μπορούσα να φορτώσω στο “Citadel”, το ότι θα μπορούσαν να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους από τον προκάτοχό του, και ως παραγωγή αλλά και με την ευρύτερη έννοια σε σχέση με τις δομικές ομοιότητες που παρουσιάζουν οι δύο δίσκοι.
Παρόλα αυτά, το “Citadel” είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ ακραίου progressive που κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο κατά τη γνώμη μου αλλά κατόπιν κοινής αποδοχής, και αυτό από μόνο του τα λέει όλα.
8/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
