Ποτέ δεν ήμουν μέγας οπαδός των D.A.D. και πάντα μου άρεσαν απλά κάποια κομμάτια τους και σχεδόν ποτέ ένας ολόκληρος δίσκος. Στα αυτιά μου ηχούσαν ελαφρώς καιροσκόποι, αλλάζοντας συχνά τον ήχο τους σε μια προσπάθεια να μείνουν στην επιφάνια. Αυτό τους έκανε να επιπλεύσουν στο τσουνάμι που λεγόταν grunge και να παραμείνουν ακμαίοι όταν ονόματα πολύ μεγαλύτερα από αυτούς πέρασαν στην αφάνεια. Αν μη τι άλλο τους αναγνωρίζω την επιμονή που έχουν δήξει από την αρχή της καριέρας τους πίσω στο 1982.
Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που μας έδωσαν δείγμα γραφής οι D.A.D. συγκεκριμένα η αμέσως προηγούμενη δουλειά τους κυκλοφόρησε πίσω στο 2011. Μέχρι τότε ήταν αρκετά δραστήριοι με κυκλοφορίες κάθε 2-3 χρόνια. Όπως και να έχει οι Δανοί έκατσαν και δούλεψαν πάνω στο “A Prayer For The Loud” τρία ολόκληρα χρόνια κατά τα λεγόμενα τους. Έγραψαν μια πλειάδα τραγουδιών και από αυτά επέλεξαν τα 11 πιο καλά όπως οι ίδιοι λένε.
Πως λοιπόν ηχούν οι D.A.D. εν έτη 2019; Αν και το εναρκτήριο “Burning Star” μπαίνει με μια αρκετά βρόμικη rock φόρμουλα ο δίσκος δεν μπορώ να πω ότι ακολουθεί την ίδια πορεία. Σίγουρα είναι ένας αρκετά σκοτεινός δίσκος ενώ πιστεύω ότι το σχήμα επιχειρεί και πετυχαίνει μια επιστροφή στην πιο πρώιμη καριέρα του. Αν και ηλεκτρικές οι περισσότερες συνθέσεις είναι αρκετά χαλαρές με πολλά blues σημεία και φυσικά την χαρακτηριστική φωνή του Jesper Binzer (σ.σ.: που για μένα είναι φάση Love/Hate).
Βρήκα αρκετές καλές στιγμές στον δίσκο. Για παράδειγμα το πανέμορφο “A Drug For The Heart” και το εξίσου δυνατό “The Sky Is Made Of Blues” όμως και πάλι δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Ίσως δεν είναι γραπτό να λατρέψω έναν δίσκο των D.A.D. σε αυτή την ζωή. Με μια αρκετά δυνατή, και επιμελώς ατημέλητη παραγωγή το “A Prayer For The Loud” είναι ένας δίσκος που στα αυτιά μου, μερικώς, δικαιολογεί την πολυετή απουσία των D.A.D.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
