Δεν νομίζω να υπάρχει εκεί έξω κάποιος λάτρης της κιθάρας που δεν έχει ακούσει ποτέ στην ζωή του το όνομα ”Paul Gilbert”! Αφού λοιπόν το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε παρακάτω. Ο Gilbert λοιπόν επέστρεψε με τον δέκατο έκτο-παρακαλώ-προσωπικό δίσκο που είναι και ο τρίτος instrumental που έχει βγάλει. Το Fuzz Universe αποστασιοποιείται κατά κάποιο τρόπο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του γιατί είναι αρκετά πιο χαλαρός και ήρεμος δίσκος και πιο απλοϊκός. Παρόλα αυτά όμως, είναι αρκετά κοντά στο Silence Followed By A Deafening Roar και σίγουρα όσοι λάτρεψαν εκείνον τον δίσκο θα εκτιμήσουν και αυτόν άλλο τόσο. Το Fuzz Universe δείχνει ότι ο Gilbert εκφράζει εδώ μία ελαφρώς πειραματική προσέγγιση στην μουσική του και αρκετά κομμάτια έχουν μία αίσθηση από 70s και 80s ροκ ή αλλά και τζαζ χρώματα όπως στο κομμάτι ”Propeller”. Ένα από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου είναι το ”Partita” του Bach σε Dm και αυτό ήταν μία πολύ όμορφη έκπληξη. Γενικά είναι ένας δίσκος που με τράβηξε από την αρχή μέχρι το τέλος γιατί δείχνει ότι ο Gilbert μπορεί να γράψει πολύ καλή μουσική και σε πιο απλοϊκό περιβάλλον και σε πιο αργές ταχύτητες. Ένα ακόμη από τα στοιχεία του δίσκου που με τράβηξαν είναι η live αίσθηση που έχει ο δίσκος γιατί απ’ όσο πρόσεξα όλα τα περισσότερα κομμάτια έχουν μόνο μία κιθάρα-του Gilbert-η οποία εναλλάσσει σε ρυθμικά και lead και επίσης έχει χρησιμοποιήσει με σωστό τρόπο και σε σωστές δόσεις κάποια εφέ που χαρίζουν στην κιθάρα του έναν πολύ χαρακτηριστικό και προσωπικό ηχόχρωμα. Ελπίζω να μην σταματήσει τις instrumental κυκλοφορίες όπως είχε ακουστεί παλιότερα ότι θα κάνει.
8 / 10
Ηλίας Μαρόγλου
