Νομίζω τα εισαγωγικά σχόλια στη προκειμένη περίπτωση είναι άκρως περιττά. Αντί λοιπόν οποιασδήποτε εισαγωγής ας μιλήσουμε για δεδομένα και ίσως κάποιες άγνωστες πληροφορίες. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν είναι άγνωστο, βέβαια, είναι πως εδώ μιλάμε για τη κορυφαία ελληνική metal μπάντα ever και μια από τις κορυφαίες του black metal ιδιώματος παγκοσμίως. Τα γεγονότα άλλωστε της επιτυχίας των τόσων παγκοσμίων περιοδειών τους αφενός σε συνδυασμό με το ότι μπορεί κανείς ακόμη και στη μακρινή Αυστραλία να βρει μπάντες που τιμούν το συγκεκριμένο ήχο, αφετέρου, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες των ισχυρισμών μου.
Για να προχωρήσουμε σε κάποια ιστορικά στοιχεία φαντάζομαι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι αναγνώστες μας, γνωρίζουν ότι αρχικά οι Rotting Christ κινούνταν στο grindcore ήχο με κύριες επιρροές τους πρώιμους Carcass και Napalm Death, μέχρι φυσικά να έρθουν σε επαφή με τον ήχο των Celtic Frost και Bathory και να μετεξελιχθούν σταδιακά σε μια αμιγώς black metal μπάντα, αυτή δηλαδή που γνωρίσαμε και εκτιμήσαμε μέσα από θρυλικούς για τη σκηνή δίσκους όπως “Thy Mighty Contract” και “Non Serviam”. Με τη τεχνική κατάρτιση των μελών του συγκροτήματος να βελτιώνεται σε αξιοσημείωτο επίπεδο (μόνο η προφορά των αγγλικών έχει μείνει ίδια και απαράλλαχτη) ενώ από το προηγούμενο δίσκο έχουν ήδη χωρίσει τους δρόμους τους λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με το πληκτρά Γιώργο Ζαχαρόπουλο (a.k.a. Magus Wampyr Daoloth), τον οποίο βέβαια ο Σάκης θα ξανασυναντήσει στο all-star project Thou Art Lord.
Το “Triarchy Of Lost Lovers” αποτέλεσε και το τελευταίο δίσκο για το ιδρυτικό μέλος της μπάντας τον Jim Mutilator ο όποιος άφησε της θέση για την καταλάβει ο μέχρι πριν από δύο χρόνια μπασίστας της μπάντας, ο θρυλικός Αντρέας Λάγιος των Nightstalker. Ο Magus Wampyr Daoloth, που όπως προείπα αποχώρησε, έχει πια αντικατασταθεί για τις ανάγκες αυτού του δίσκου από τον XY των Ελβετών Samael ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να σημειώσουμε ότι το “A Dead Poem” αποτέλεσε το τελευταίο δίσκο στον οποίο η μπάντα εμφανίζεται με μόνο ένα κιθαρίστα στη σύνθεσή της. Ύστερα από τόσα χρόνια μιλάμε πια για τον κυριότερο (και για να λέμε την αλήθεια) και συνεπέστερο εκπρόσωπο του λεγόμενου νοτιοευρωπαϊκού/μεσογειακού black metal. Ενός ήχου μια σχεδόν heavy metal-άδικη προσέγγιση στις μελωδίες, ενός ήχου αφενός ακραίου αλλά την ίδια ώρα ζεστού και οικείου που δεν μπόρεσε ποτέ να αντιγραφεί από κανέναν άλλο, σε αντίθεση με τον παγωμένη και, σε σημεία εκνευριστικά, υψίσυχνη προσέγγιση της άλλης μεγάλης σχολής του είδους της, νορβηγικής.
Η ελληνική Sleaszy Rider ανέλαβε εν έτει 2014 να επανακυκλοφορήσει όλη τη δισκογραφία της μπάντας από το θρυλικό ντεμπούτο full-length, μέχρι και το σχετικά πρόσφατο “Sanctus Diavolos”. To “A Dead Poem”, όπως μάλλον όλοι γνωρίζουν αποτελεί τη τέταρτη ολοκληρωμένη δουλεία της μπάντας και στέκεται ακριβώς στη κόψη του ξυραφιού. Αποτελεί, κατά τη γνώμη μου τον ιδανικό συνδυασμό μεταξύ ακρότητας και μιας ώριμης και καθόλα τεχνικής προσέγγισης της μελωδίας. Τα γνώριμα φωνητικά του Σάκη είναι εδώ τα τύμπανα από το προηγούμενο δίσκο έχουν πάψει να είναι προγραμματισμένα και μαζί με τον τόσο ωραίο και ζεστό ήχου του μπάσου του Αντρέα συμβάλουν στη δημιουργία μιας συμπαγούς βάσης πάνω στην οποία οι δύο κιθαρίστες μπορούν με άνεση να αναπτύξουν τα άκρως ενδιαφέροντα, τεχνικά και την ίδια στιγμή ατμοσφαιρικά riffs τους δημιουργώντας αυτό το τόσο γνώριμο αίσθημα μιας σκοτεινής ζεστασιάς που δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού.
Η μπάντα, όπως και όλο το κίνημα βρίσκονται σε φάση επαναπροσδιορισμού, προσπαθώντας αφενός να διατηρήσουν τις ρίζες με το παρελθόν τους, αφετέρου να μπορέσουν να περάσουν τη μουσική τους σε κοινό εκτός του black metal. Έρχεται λοιπόν η ώρα να ενσωματώσουν στοιχεία από το ευρύτερο φάσμα του ακραίου (και όχι μόνο) ήχου με το ομώνυμο κομμάτι να παραπέμπει τόσο απολαυστικά ξεκάθαρα στους Ιρλανδούς Primordial την ώρα που το “Among Two Storms” περιλαμβάνει guest φωνητικά από τον Fernando Ribeiro των Moonspell και που το “Full Color Is The Night” αποτελεί αναμφίβολα την πιο rock στιγμή ολόκληρης θα έλεγα της δισκογραφίας των Αθηναίων. Όσοι και να βρεθούν αμφισβητίες περί της ποιότητας του δίσκου σε συνδυασμό με προφανές, για τους ίδιους, εμπορικό ξεπούλημα της μπάντας η απάντηση βρίσκεται τόσο στο γεγονός της υποχρεωτικής ύπαρξης στο setlist ακόμη και σήμερα τουλάχιστον τριών κομματιών από το συγκεκριμένο album όσο και στο γεγονός ότι αυτοί που εκτίμησαν περισσότερο τη πορεία της μπάντας ήταν αυτοί που δεν τους είχαν σαν το ακραίο αντίβαρο στη ζυγαριά των ακουσμάτων τους και έτσι μπόρεσαν να ευχαριστηθούν και να εκτιμήσουν τη συνολική πορεία τους.
Προσωπικά γουστάρω κάθε νότα του και το θεωρώ το αγαπημένο μου. Από την άλλη, όπως και να το δει κανείς και με όση αυστηρότητα και να θέλει να κρίνει το συγκεκριμένο, εδώ έχουμε πιθανότατα το κορυφαίο album της δεκαετίας του 1990, αναφορικά με την ελληνική metal σκηνή και σίγουρα ένα από τα κορυφαία black metal albums όλων των εποχών. Με κάθε αυστηρότητα λοιπόν…
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
tasos@greekrebels.gr
