Ο νέος, δεύτερος δίσκος των Genetics,έπεσε στα χέρια μουένα βράδυ με καθαρό ουρανό. Το έναστρο εξώφυλλο θα ταίριαζε απόλυτα με το τοπίο αν δεν βρισκόμουν στο γεμάτο νέφος κέντρο της Αθήνας. “Cynosure” σημαίνει το κέντρο της προσοχής, κάτι που κάθε μπάντα θα ήθελε να είναι φαντάζομαι. Αφήνοντας πίσω αυτές τις σκέψεις έβαλα την μουσική τους να παίξει για να δω τι πραγματικά έχει να μου δώσει.
Το progressive rock/metal που παίζουν είναι μια πολύ γενική ταμπέλα σε σχέση με αυτό που θα ακούσεις σαν σύνολο από αυτή την κυκλοφορία. Όλα τα κομμάτια είναιinstrumentalενώ σε κάποια από αυτά υπάρχουν samplesφωνητικών από ομιλίες σχετικά με τη ζωή και το σύμπαν. Αρχικά θα χώριζα τον δίσκο σε δυο μέρη. Αυτό συμβαίνει γιατί τα μισά κομμάτια είναι καθαρά rock συνθέσεις με βάση τα solos της ηλεκτρικής κιθάρας. Σε συνθέσεις όμως όπως τα “Mephisto’s Lullaby”, που είναι και η καλύτερη του δίσκου, και “Bijuu” συναντάμε επιρροές από djentμέχρι post-metal. Η ατμόσφαιρα βέβαια δεν είναι τόσο “αστρική”όσο το εξώφυλλο. Σε πολλά σημεία για παράδειγμα θυμίζει δουλειές κάποιου γνωστού κιθαρίστα που επιδίδεται στα solos και τις μελωδίες του μουσικού οργάνου του, χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη συνοχή και νόημα στη σύνθεση καθαυτή. Αυτό που με ξένισε περισσότερο όμως είναι το γεγονός ότι “πετάγονται” από το ένα είδος στο άλλο χωρίς να υπάρχει κάποια ροή. Δεν θα το έλεγα όμως και έλλειψη ταυτότητας μιας και υπάρχει μια ομοιομορφίαστον ήχο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ένοιωσα να μου λείπουν τα φωνητικά σε κανένα κομμάτι αφού τα samplesπου χρησιμοποιούν δένουν άρτια με τη μουσική τους.
Συνολικά οι Genetics είναι μια μπάντα που προσπαθεί αρκετά για το μέλλον της. Η δημιουργία του “Cynosure” είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αποκτήσουν μια καλή φήμη στο συγκεκριμένο είδος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν γίνονται το κέντρο της προσοχής όπως θα ήθελαν αλλά καταφέρνουν να παραδώσουν μια απλά καλή κυκλοφορία.
6/10
Νίκος Δρακόπουλος
nikosdrakos@windowslive.com
