Πριν από περίπου ένα μήνα άκουσα το τελευταίο single της μπάντας όπου και μου άφησε καλές εντυπώσεις. Τώρα στον ολοκληρωμένο δίσκο των Γερμανών “Das Schwarze Einmaleins” μπορώ να πω ότι βλέπω πλέον όλη την εικόνα. Η λυρικότητα και η μελωδική τάση που υπήρχε σε προηγούμενες δουλειές (πάντα παρέα με το Folk στοιχείο) υπάρχει ακόμα και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό κάνοντας από την μία τα κομμάτια πιο φιλικά στον μέσο ακροατή, κρατώντας παράλληλα το ενδιαφέρον μας με τα όμορφα στοιχεία και το “παιχνιδιάρικο” στυλ του χαρακτήρα της μπάντα όπου και προβάλουν. Οι συνθέσεις κυμαίνονται σε μέτριους ρυθμούς, με “πιασάρικα” και εύκολα riffs εδώ και εκεί, όπου με την επιπλέον χρήση των παραδοσιακών οργάνων κάνουν το κάθε κομμάτι μοναδικό και ευχάριστο στην ακρόαση. Ο τραγουδιστής τους, Alea der Bescheidene, αν και εμφανισιακά δεν σου γεμίζει το μάτι, η χροιά του ταιριάζει όλο και περισσότερο καθώς ακούω το ένα κομμάτι μετά το άλλο. Μιας και παρατηρώ την πορεία της μπάντας εδώ και κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα θεωρώ ότι έχουν κάνει αρκετά βήματα μπροστά, θυμίζοντας όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότερο το παρελθόν, κάτι που είναι καλό. Η εμφάνισή τους και ο Goth χαρακτήρας που θέλουν να προβάλουν ευτυχώς δεν βγαίνει προς τα έξω κάνοντας έτσι την ακρόαση των δουλειών τους ευχάριστη και ανέμελη. Απλές σχετικά συνθέσεις που δεν κουράζουν, ακριβώς όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια μαζί με τους Saltatio Mortis. Κάποια στιγμή θα χρειαστούμε κάτι καινούργιο για να μας κινεί το ενδιαφέρον, αλλά μέχρι τότε αρκούμαστε εύκολα με το σήμερα της μπάντας και με ένα πάνω του μετρίου μουσικό αποτέλεσμα.
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
