Από ότι φαίνεται ο φίλτατος Mattias Lasch ή ευρύτερα γνωστός ως Mat Sinner δεν μπορεί “να κάτσει σε ησυχία”. Δεν έχουν περάσει μόλις δυο χρόνια από την κυκλοφορία του φανταστικού “Tequila Suicide” (σ.σ.: στο μεσοδιάστημα κυκλοφόρησε και το εξίσου απίστευτο “Apocalypse” με τους Primal Fear, οι οποίοι ετοιμάζουν τον διάδοχο του την τρέχουσα περίοδο) επιστρέφουν με τον νέο, δέκατο ένατο (!!!) δίσκο των Sinner ονόματι “Santa Muerte”. Από τις τάξεις της μπάντας παρελθόν αποτελεί ο Francesco Jovino στα τύμπανα ενώ την θέση του πήρε ο Markus Kullmann (Hartmann, ex– Dezperadoz). Το φιλόδοξο εγχείρημα του Mat συμπληρώνει επίσης η νεαρή Giorgia Collelouri (ex–Hollow Haze, ex–Eternal Idol) στα γυναικεία φωνητικά (σ.σ.: lead & δεύτερα), με τους δυο τους να μοιράζονται το μικρόφωνο. Δεν μου φαίνεται απαραίτητα περίεργη κίνηση, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Γερμανός μουσικός έχει δημιουργήσει στο παρελθόν το super project των Kiske/Sommerville συν το γεγονός ότι αποτελεί ένα είδος “μόδας” στις μέρες μας.
Ας πάμε όμως στην ουσία του δίσκου. Μουσικά παραμένουν πιστοί στις ρίζες τους, ταλαντευόμενοι μεταξύ του hard rock και του κλασσικού (σ.σ.: Priest-ικού εννοείται) heavy metal ενώ από άποψη ερμηνείας θα βρείτε σίγουρα πιο “τραχιές” ερμηνείες, οι οποίες σε συνδυασμό με την πληθώρα των γεμάτα αρμονία φωνητικών της Giorgia δημιουργούν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Το απόλυτο παράδειγμα έρχεται από τα δυναμικά και προσωπικά αγαπημένα του γράφοντα “Shine On”, “Last Exit Hell”& “Lucky 13” ενώ κομμάτια όπως το “Fiesta Y Copas” θα το ήθελε σίγουρα ο Jorn Lande σε κάποιο δικό του δίσκο. Στο τελευταίο δε να αναφέρουμε ότι συμμετέχει ο Ronnie Romero (Rainbow, The Ferrymen, ex–Lords Of Black). Αυτό όμως που εντυπωσίασε είναι η α-πί-στε-υτη διασκευή πάνω στο κομμάτι του πρωτοπόρου της delta blues, Son House, “Death Letter”, με την Collelouri να “βάζει κάτω” με την ερμηνεία της πολλές ερμηνείες της πολλές τραγουδίστριες “της σειράς” ενώ ο Magnus Karlsson (Primal Fear, The Ferrymen) που συμμετέχει χαρίζει ένα πολύ ωραίο solo στο κομμάτι που εμένα προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τον υπέρτατο Stevie Ray Vaughn.
Ωστόσο δεν μπορείς να παραλείψεις με τίποτα τα “The Wolf” με τους δυο τραγουδιστές του σχήματος να εναλλάσσονται φανταστικά. Εκεί που προσκυνώ είναι στο “Stormy Night” με το οποίο κλείνει ο δίσκος, ένα κομμάτι αφιερωμένο στην κληρονομιά των Thin Lizzy, το οποίο δεν το έχει καταφέρει κανείς καλύτερα από τους Dare, δίχως να σημαίνει ότι η εν λόγω σύνθεση υστερεί. Κομμάτι πραγματικά το οποίο θες να το ακούσεις ζωντανά και να μην σταματάς να χορεύεις λεπτό! Στα μεγάλα συν η εισαγωγή και το κλείσιμο με την Κέλτικη φλογέρα.
Όλα αυτά λοιπόν συντελούν στο να περιγράψεις τον δίσκο ως κάτι παραπάνω από επιτυχή. Η συνταγή και το στοίχημα του Mat Sinner έχουν κερδίσει τα πάντα σε έναν ακροατή. Δεν πρόκειται να τον απογοητεύσουν. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες της τρέχουσας χρονιάς.
8.5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
