Καιρό έψαχνα να βρω ένα heavy metal δίσκο που να μου κινήσει την προσοχή. Στην περίπτωση των Sinocence η προσοχή μου δεν κινήθηκε απλά. Σίφουνας έγινε. Με έναν ήχο που συνδυάζει ευχάριστα Slipknot της τελευταίας περιόδου, Machine Head και πιο παλιούς Exodus, το “Scar Obscura” σε γραπώνει με τη μία και απλά δε λέει να σ’ αφήσει.
Ήδη από το opening track “Perfect Denial”, μαντεύεις τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Τα φωνητικά του Moro διαθέτουν την απαραίτητη δύναμη για να σε στείλουν αδιάβαστο. Και αυτό κρύβεται όχι τόσο σε hit-άκια τύπου “Metalbox” , “Ultraviolent” ή “Eviscerate”, αλλά σε πιο ψαγμένα τραγούδια σαν το “Art Of Seperation” (σ.σ.: παίζει και να κλάψεις αν ακούσεις τον τρόπο που το ερμηνεύει). Οι περιοδείες με τους Machine Head φαίνεται ότι έκαναν το θαύμα τους.
Κιθάρες τώρα. Πόσο γραφικός θα χαρακτηριστώ άραγε κύριε Αρχισυντάκτη εάν πω ότι τα σπάνε; Πραγματικά δε μπορώ να σας πω σε ποιο κομμάτι να δώσετε προσοχή στους τομείς κιθάρα και solos, οπότε ας πω καλύτερα από την αρχή μέχρι το τέλος. To θηρίο πίσω από τα drums που ακούει στο όνομα Jim (σ.σ.:έτσι απλά) είναι άλλος ένας κρυφός “μπαλαντέρ” που διαθέτει η μπάντα. Χωρίς αυτόν δε νομίζω το “Scar Obscura” να ακουγόταν τόσο δυνατό και ταχύ.
Φτάνοντας στο τέλος της ακρόασης έμεινα για δεύτερη φορα έκπληκτος μέσα σε λιγότερο από μία ώρα. “Terminus”. Δεν υπάρχουν λόγια για να χαρακτηρίσω αυτό το κομμάτι. Μία ήρεμη εισαγωγή, progressive στοιχεία στις κιθάρες και γυναικεία φωνητικά είναι αρκετά για να συγκροτήσουν το δεύτερο καλύτερο τραγούδι του album (σ.σ.: μαζί με το “Art Of Seperation”), κάνοντας τους Opeth υπερήφανους.
Το progressive εξώφυλλο μπορεί να σε ξεγελάσει αλλά μην ψαρώσεις. Το “Scar Obscura” είναι heavy όσο δεν πάει. Οι Sinocence φαίνεται ότι έριξαν πολλή δουλειά σε αυτό το δίσκο και πιστεύω ότι θα ανταμειφθούν γι’ αυτό. Τσεκάρετέ το οπωσδήποτε.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
