Ακολουθώντας την πορεία αυτής της μπάντας ή μάλλον ότι έχει απομείνει πλέον μιας και μόνο ο τραγουδιστής έχει μείνει, βλέπω μία συνεχή κατηφόρα. Το ”The Prestige” ίσως ήταν μια καλή προσπάθεια να κρατηθούν λίγο ακόμα και επέστρεψαν σε πιο παλιές εποχές τους, αλλά τώρα με αυτόν τον δίσκο εγώ προσωπικά το βλέπω σαν βουτιά στο κενό. Από που να αρχίσω? Κατέληξαν σε έναν ήχο μελωδικού Death Metal ή μάλλον μελωδικού Metal ..που κοιτάζει ποιά την λέξη Death..από χιλιόμετρα και το μόνο που την θυμίζει είναι τα brutal-ish φωνητικά του Bo Summer. Εδώ έρχεται και σου κάθεται στο λαιμό ένα ολόκληρο κύμα από Synths όλου του ηλεκτρονικού φάσματος και κάθε λογής μπλιμπλίκια που πλέον είναι συνηθισμένο φαινόμενο του μοντέρνου μελωδικού Metal. Το βαρύ χτύπημα έρχεται βέβαια από τα riffs στις κιθάρες που δύσκολα θα σου μείνουν στο κεφάλι όσο και να θες…γιατί είναι αργά και βαρετά χωρίς πολλή ουσία. Λείπουν και σε τεράστιο βαθμό σόλος σε κιθάρες που θα έκαναν το τοπίο πιο ενδιαφέρον. Το μόνο που έχουν τα κομμάτια είναι κάτι κοινά lead. Ο δίσκος έχει μία πολύ καλή παραγωγή (αν και αρκετά χαμηλα οι κιθάρες για τα γούστα μου) αλλά αυτό εννοείται πως δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Ίσως έχει έρθει η ώρα να σταματήσουν?
5.5/10
Ηλίας Μαρόγλου
[email protected]
