Δεν ξέρω για εσάς, πάντως προσωπικά αυτή η «συνεργασία» της παιδικής μας ηλικίας με μπάντες τα τελευταία χρόνια, αυτή η νοσταλγία μετα metal μουσικής υπόκρουσης μπορώ να πω πως μου αρέσει ιδιαίτερα. Αλλά το ότι θα άκουγα και power metal δίσκο με θεματική το Back To The Future, με ξεπερνάει. Τον πέμπτο δίσκο τους έφτασαν οι Ιταλοί Skeletoon, που με το όνομά τους και μόνο κλαίω, πόσο μάλλον με την θεματική και τον τίτλο του τελευταίου τους δίσκου “The 1.21 Gigawatts Club”.
Όπως πολύ σωστά αποκαλύπτει ο τίτλος και όπως προανέφερα, το άλμπουμ καταπιάνεται με την ιστορία του αγαπημένου Back To The Future. Δεν είχα επαφή με τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά οι Skeletoon εδώ παίζουν καραμπινάτο Europower, με πολύ έντονες αναφορές σε σημεία τόσο σε Helloween όσο και σε Stratovarius, επί το πλείστον στο θέμα της φωνής, καθώς και Edguy στοιχεία στο σύνολό τους. Ο δίσκος από την αρχή σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει και πραγματικά δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις στιγμή καθόλη την διάρκεια των σχεδόν πενήντα λεπτών του.
Έντεκα κομμάτια περιλαμβάνει το “The 1.21 Gigawatts Club” με το εναρκτήριο “Intro: Unveiling Secrets” να σε βάζει στο νόημα και το τελευταίο να αποτελεί διασκευή στο “Johnny Be Good” του Chuck Berry. Τα υπόλοιπα εννέα κομμάτια απλά αποτελούν καταιγισμό από δικασιές και εκτροχιασμένα riffs. Προσωπικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος της ευρωπαϊκής σκηνής του power metal αλλά ετούτοι εδώ πραγματικά με κέρδισαν. Ναι, παραμένει στα αυτιά μου «πανηγύρι» σαν προσέγγιση το όλο ύφος αλλά πραγματικά τόσο η μπάντα όσο και τα κομμάτια απλά «φυσάνε». Τρομερή ενέργεια, κάθε μία από τις συνθέσεις παράγει και προσφέρει μία διαφορετική δόση ενέργειας χωρίς να κουράζει με τον συνεχόμενο καταιγισμό και χωρίς να προκαλεί μονοτονία. Η μπάντα πάρα πολύ έξυπνα ενσωματώνει στοιχεία τόσο από AOR όσο και πολυφωνικές Queen παραπομπές, κάνοντας την συνολική ακρόαση ιδιαίτερα ευχάριστη.
Εκπληκτική η κιθαριστική δουλειά, αποδίδουν τα δέοντα οι Andrea Cappellari και Davide “Lord Dave” Piletto τόσο στο θέμα riffs όσο και στο κομμάτι των solos. Εξαιρετικοί κιθαρίστες, με ξεκάθαρα μεγάλη γνώση του είδους. Χειμαρώδεις αλλά όχι «φαφλατάδες» και άσκοπα φλοίαροι. Καλά, το κομμάτι των τυμπάνων είναι εξ αρχής προκαθορισμένο, δίκασο μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Μηχανή o Henry “Sydoz” Sidoti. Στο κομμάτι της φωνής, πραγματικά τηρούνται όλα, μα όλα τα κλισέ, τόσο σε θέμα γραμμών, όσο και στο ότι από μόνη της η χροιά της φωνής του Tomi Fooler είναι ένα tribute στο Europower metal. Μεγάλη άνεση, εντυπωσιακή έκταση και κατά την γνώμη μου, τρομερά γνώστης του πότε, πώς και ποιον να «θυμίσει» ανάλογα του τι ζητάει το εκάστοτε σημείο ή κομμάτι.
Ο δίσκος είναι όντως ένα διαμαντάκι για την σκηνή και το κοινό που απευθύνεται και εκπροσωπεί. Δεν εντόπισα ούτε μία αδύναμη στιγμή καθόλη την διάρκειά του και προσωπικά θεωρώ πως από την μέση και μετά είναι όλη η ουσιαστική συνθετική του ουσία. Η ακρόαση του “The 1.21 Gigawatts Club” ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, διασκεδαστική και μπορώ να πω πως απόλαυσα πραγματικά τα “We Don’t Need Roads (The Great Scott Madness), “Pleasure Paradise (Oh La La)” και “Eastwood Ravine” (το δεύτερο μισό του οποίου είναι καταπληκτικό). Όπως προείπα, δεν είμαι και μεγάλος φίλος της σκηνής. Φαντάσου να ήμουν κιόλας.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
