Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια αναβίωση του νορβηγικού 90s black metal ήχου. Δε μας έφταναν δηλαδή οι άπειρες απόπειρες αντιγραφής των Darkthrone, Burzum, Mayhem και Emperor με το αποτέλεσμα να ακούγεται σα να είχε εφεύρει κάποιος μουσικό φωτοτυπικό μηχάνημα, πρέπει τώρα να ξαναζήσουμε αυτό το χαμό. Ας μην γίνομαι σκληρός όμως, μέχρι τώρα δεν έχω δει ούτε στο ελάχιστο τη δημοσιότητα που υπήρξε εκείνη την εποχή, κυρίως επειδή κανένα από τα συγκροτήματα που ξεκίνησαν αυτό το ρεύμα δεν έχουν κάνει την τεράστια επιτυχία των προαναφερθέντων.
Εξάλλου αυτή η αναβίωση μας έχει δώσει δύο-τρία αξιόλογα (μέχρι εκεί όμως) συγκροτήματα όπως οι Magoth και Auðn. Σ’ αυτήν την κατηγορία λοιπόν ανήκουν και οι Γερμανοί Stiriah. Κι αυτό είναι το δεύτερο album τους, παρ’ όλο που είναι ενεργοί από το 2007. Κάνουν βέβαια φιλότιμη προσπάθεια και δε μένουν να κοπιάρουν τη «νορβηγίλα». Δεν εννοώ αποκλειστικά το θέμα της μοντέρνας παραγωγής, αυτό είναι κάτι κοινό σε όλα τα συγκροτήματα της τωρινής γενιάς που επιχειρούν την αναβίωση.
Κι αυτό διότι πέρα από τους πρώιμους Emperor (χωρίς τα πλήκτρα) από τους οποίους είναι εμφανώς επηρεασμένοι, προσπαθούν να προσθέσουν διάφορα στοιχεία εδώ κι εκεί για να προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν και να φανούν κάπως διαφορετικοί. Ενώ δίνουν (προφανώς) μεγάλη βάση στο tremolo και τα blasts, πού και πού χρησιμοποιούν διάφορες μελωδίες για να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση που δίνει μια διαφορετική ομορφιά στη σύνθεση, χωρίς να χαλάει την «παγωμένη» αίσθηση.
Ασφαλώς, όταν παίζεις κάτι τόσο πολύ τετριμμένο και πολυπαιγμένο, πρέπει και οι συνθέσεις σου να έχουν πολλά να δώσουν γιατί αλλιώς το album θα χαθεί στον κυκεώνα της πολυκοσμίας του είδους. Και δυστυχώς, οι συνθέσεις δεν προσφέρουν αυτό το κάτι παραπάνω. Όχι ότι το album είναι κακογραμμένο, στην εποχή μας πλέον είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις κάτι τέτοιο αλλά με κούρασαν σε πολλά σημεία. Τα τραγούδια είναι μεγάλα σε διάρκεια και πλατειάζουν γιατί με το ζόρι υπάρχουν εναλλαγές, γεγονός που χαντακώνει και ρίχνει το σύνολο.
Όταν για εφτά λεπτά (μέσο όρο συνθέσεων) παίζεις πάνω κάτω το ίδιο riff, σε ίδιο ρυθμό, με ασταμάτητο blasting, κάπου θα κουραστεί και κάποιος λιγότερο απαιτητικός. Δεν έχω κρύψει ότι είμαι απαιτητικός αλλά προσπαθώ ταυτόχρονα να βρω και ελαφρυντικά. Και αυτό είναι το πρόβλημά μου με το δίσκο, τα πολλά καλά στοιχεία του ισοπεδώνονται από λίγα άσχημα, που όμως είναι τόσο εμφανή που κάποιος θα σταθεί ευκολότερα στα άσχημα σημεία παρά στα καλά. Τα drums για παράδειγμα, ίσως λόγω και του ασταμάτητου blasting, ακούγονται μονότονα, προβλέψιμα και χωρίς φαντασία.
Αν πάντως σας αρέσει ο δίσκος θα το καταλάβω απόλυτα, υπάρχουν πράγματα εδώ πέρα που μπορούν να τραβήξουν αρκετούς ακροατές. Η έλλειψη φαντασίας στις συνθέσεις όμως είναι κρίσιμο στοιχείο το οποίο και καθορίζει την τελική βαθμολογία. Γιατί από τεχνικής και ηχητικής πλευράς τα παιδιά είναι μια χαρά, όταν όμως οι συνθέσεις χωλαίνουν, θα ξεχαστείς γρήγορα. Αυτό θα συμβεί κι εδώ. Αυτό το album θα προσελκύσει αρκετούς φανατικούς οπαδούς της νορβηγικής black metal σκηνής των 90s αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
