Το solo-project του Γάλλου Florian Denis, εδώ με το ψευδώνυμο Ardraos, ο οποίος έχει παίξει και παίζει σε καμιά δεκαριά μπάντες (που δε νομίζω να πολυνοιάζει και κανέναν ποιες) επιστρέφει με το τρίτο του full-length album. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να ήμουν πιο χαρούμενος. Που λέει ο λόγος.
Ο Ardraos λοιπόν κάνει τα πάντα και συμφέρει αφού παίζει όλα τα όργανα σε μια κυκλοφορία που κάθε τίτλος είναι άλλος ένας γλωσσοδέτης που δεν θα μπω καν στον κόπο να τον μεταφράσω. Και μπράβο του βασικά γιατί φαίνεται πως έχει την τεχνική κατάρτιση για κάτι τέτοιο. Αλλά το κουράζει. Το κουράζει πολύ και από ένα σημείο κι ύστερα η υπομονή μου άρχισε να εξαντλείται οπότε άρχισα να ξεσκονίζω τα έπιπλα για να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα. Ναι, είπα πιο ευχάριστη δραστηριότητα το ξεσκόνισμα, εκεί με κατάντησε αυτό το album.
Εδώ έχουμε έξι συνθέσεις (και ένα intro) που κρατάνε από επτά μέχρι δέκα λεπτά η κάθε μία. Συνολικά, βγαίνει κάτι περισσότερο από ένα πενηντάλεπτο και είναι τρανή απόδειξη της φράσης «η ώρα δεν περνάει με τίποτα». Η μουσική του Γάλλου είναι melodic black metal το οποίο δεν προσφέρει και τίποτα παραπάνω στο είδος. Μιλάμε για αδυσώπητο drumming το οποίο κόβει σε ελάχιστα σημεία, κιθάρες που ξύνουν συνέχεια και πετάνε riffs και μελωδίες δεξιά κι αριστερά και φωνητικά τα οποία ακούγονται λες και βγαίνουν από κανένα πηγάδι, επειδή για κάποιο λόγο αυτό πλέον θεωρείται cool ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Με καλή όμως παραγωγή και πραγματικά πολύ ωραίο εξώφυλλο.
Λογικό, λοιπόν, όταν αναφέρεται αυτό το στυλ, το μυαλό να πηγαίνει στους τεράστιους Dissection και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ξεκάθαρες επιρροές και ομοιότητες. Τα drums είναι πραγματικά καταιγιστικά και οι κιθάρες έχουν αρκετά αξιοσημείωτα μέρη. Αλλά, όλο αυτό ακούγεται σαν ένας αχταρμάς. Είναι λες και κάθε κομμάτι είναι το ίδιο, δηλαδή κοπάνημα από την αρχή μέχρι το τέλος με κάποιες εναλλαγές σε riffs και μελωδίες. Για να δείξει όμως ότι δεν είναι τελείως μονότονος, ο Ardraos σε δυο τραγούδια βάζει ένα ακουστικό κόψιμο ελάχιστων δευτερολέπτων. Μετά, συνεχίζει στο βαράει χωρίς αύριο. Στο τέλος, δεν μένει τίποτα άλλο εκτός από πονοκέφαλος. Κρίμα.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
