Άλλο ένα άλμπουμ που προσπαθεί να αναβιώσει τη μαγεία των 70’s. Ενώ όμως σε άλλες παρεμφερείς περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν δελεαστικό, το άλμπουμ των The Brimstone Days μόλις που ξεπερνά τη βάση. Και αυτό γιατί οι Σουηδοί έχουν ένα βασικό low point. Τα τραγούδια… Ενώ πιάνουν εξαιρετικά το feeling της δεκαετίας, τον αναλογικό ήχο και τη γενικότερη μορφολογία της μουσικής που παράχθηκε τότε, δεν καταφέρνουν να γράψουν κομμάτια που να ξεχωρίζουν. Απλά πράγματα. Με τη πρώτη ακρόαση σίγουρα κεντρίζουν τη προσοχή, αλλά όχι με κάτι που έχει την υπογραφή τους. Ο ήχος τους σίγουρα είναι καλός όμως το έχουμε ξανακούσει σε πολύ καλύτερες εκδοχές. Όσο προχωράει το άλμπουμ, τόσο ποιο πολύ ξεγυμνώνεται από την απλώς καλά διατυπωμένη ηχητική προσέγγιση και μένει μόνο η μουσική καθεαυτή. Και εκεί όσο και αν προσπαθείς να μιμηθείς τους Zeppelin, τον Hendrix και τους Stones, άμα δεν έχεις το κατάλληλο υλικό δεν κάνεις τίποτα. Αν πάντως θέλει κάποιος ένα καλό μουσικό χαλί που να μην του αποσπά τη προσοχή από αυτό που κάνει, του συστήνω το “On A Monday Too Early To Tell” δαγκωτό.
5.5/10
Γιώργος Τσινάνης
