Οκτώ χρόνια μετά το “Strength In Numbers”, οι The Haunted επιστρέφουν με το “Songs Of Last Resort” και καταφέρνουν το πιο δύσκολο: να ξαναπιάσουν το νήμα χωρίς να δείχνουν σκουριά. Με το που πατάς “play” και μπαίνει το “Warhead”, νιώθεις αμέσως σαν να μην πέρασε μέρα από την εποχή του “One Kill Wonder” και του “Made Me Do It”, προσωπικά της αγαπημένης μου περιόδου της μπάντας.
Η ενέργεια, το δάγκωμα, η «πείνα» που εκπέμπει το άλμπουμ είναι απροσδόκητα έντονα. Σε αντίθεση με το “Strength In Numbers”, που είχε τις στιγμές του αλλά ένιωθες ότι σε κάποια σημεία άφηνε κενά, εδώ η μπάντα δείχνει πιο συγκροτημένη, πιο στοχευμένη, με σαφές δημιουργικό όραμα. Οι συνθέσεις είναι σφιχτές, τα riffs έχουν αιχμή και νεύρο, και η παραγωγή προσδίδει όγκο χωρίς να πνίγει την ορμή.
Ο Marco Aro βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, απόλυτα συνδεδεμένος με το υλικό. Η ερμηνεία του βγάζει μια λύσσα για να βγουν έξω για live, να τα διαλύσουν όλα. Δεν είναι απλώς παρών, είναι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το υλικό και το τσαμπουκά του είναι μεταδοτικός.
Τα “In Fire Reborn” και “Death To The Crown” ξεχωρίζουν χωρίς να προσπαθούν να γίνουν hits. Το δεύτερο είναι, χωρίς αμφιβολία, το προσωπικό μου αγαπημένο του δίσκου, με riff-άρες που σε κάνουν να θες να κάνεις ελεγχόμενη κατεδάφιση με το κούτελο. Το “To Bleed Out” φέρνει μια πιο μελωδική, σχεδόν anthem-ική αύρα που θυμίζει ξεκάθαρα το “Leech” από το “Made Me Do It”, όχι μόνο στον ρυθμό και την ένταση, αλλά και στο πώς καταφέρνει να ξεχωρίσει χωρίς φανφάρες. Και φυσικά, το υπέρ-thrash “Through The Fire” διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του, με το πιο άρρωστο riff του δίσκου. Θυμίζει εποχές που το thrash ήταν όντως ακραίο και “δύσκολο” — όχι επιτηδευμένη νοσταλγία για 40ρηδες με μπυροκοιλιές (σ.σ.: για μένα λέω, μην αρπάζεστε ντε!) που νοσταλγούν τα προ πολλού χαμένα χρόνια της τσογλανοσύνης.
Είναι προφανές ότι αυτός ο δίσκος στέκεται πιο κοντά στον πυρήνα των The Haunted σε σχέση με τους δύο προκατόχους του. Προσωπικά, είχα να γουστάρω ΤΟΣΟ με δίσκο τους από το “The Dead Eye”. Κάτι στο vibe του άλμπουμ σε γυρνάει πίσω στο “Made Me Do It” και το “One Kill Wonder”, όχι τόσο σαν νοσταλγία αλλά σαν ουσία, σαν να ξαναθυμήθηκαν γιατί ξεκίνησαν να παίζουν αυτό το πράγμα. Μπορεί να μην ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά τον κυλούν με riff, πείσμα, songwriting και καύλα, απαραίτητο συστατικό του thrash, κατ’ εμέ.
8,5/10
Στέφανος Σπανόπουλος
[email protected]
