Οι Wyrmwoods είναι Φινλανδοί, για την ακρίβεια Φινλανδός, καθώς ο Nuurag Varn είναι υπεύθυνος για όλα τα όργανα και τα φωνητικά. Το ατομικό project έχει στο ενεργητικό του άλλους δύο δίσκους, το “Earth Made Flesh” του 2017 και το περσινό “Spirit & Teeth”. H τρίτη τους δισκογραφική απόπειρα, “Gamma”, χαρακτηρίζεται ως ατμοσφαιρικό, avant-garde black metal και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ξέρεις ότι ένας δίσκος είναι καλός αλλά δε μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις το πώς και το γιατί. Τουλάχιστον, με αντικειμενικά κριτήρια και τεχνικούς όρους, όπως γίνεται συνήθως σε μια τέτοιου είδους κριτική. Από τη μια, έχουμε σωρεία κλισέ ενός ιδιώματος αλλά για κάποιο λόγο λειτουργούν τέλεια. Είναι ο ίδιος λόγος που ένα συγκρότημα άλλου ύφους, οι The Devil’s Blood, ήταν τόσο πειστικοί και καθηλωτικοί σε αντίθεση με τα παρεμφερή σχήματα που βγήκαν την ίδια εποχή που ήταν αυτό το στυλ στη μόδα. Και τίποτα να μην ήξερες για το σχήμα, για κάποιο λόγο η μουσική σε έπειθε ότι το ζούσαν κι αυτό αποτελούσε την ειδοποιό διαφορά σε σύγκριση με όλους τους υπόλοιπους. Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει κι εδώ. Ο τύπος το ζει. Ό,τι και να είναι αυτό.
Με αποτέλεσμα, ενώ χρησιμοποιεί παρεμφερή υλικά (οι prog σφήνες στο “Karamoon”), που σε παρόμοιες προσπάθειες αποτυγχάνουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, εδώ λειτουργούν καταλυτικά και επιτυγχάνουν τον σκοπό τους. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πέρα από τα αντικειμενικά κριτήρια περί τεχνικών και συνθετικών δεξιοτήτων και λοιπών φιλολογισμών, ειδικά στο black metal μετράει το αν τελικά ο μουσικός ή η μουσική καταφέρουν να σε πάρουν μαζί τους. Οι ενοχλητικά περίεργες μελωδίες του Φινλανδού (“Azlabo”, “Koraktor”) απλά το κάνουν, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια
Πώς θα περιέγραφα λοιπόν τη μουσική σε κάποιον που δεν την έχει ακούσει; Είναι περίεργη. Ίσως λόγω ιδιοσυγκρασίας του ίδιου του Varn. Περίεργη όμως χωρίς να κάνει το ανορθόδοξο αυτοσκοπό ή μέσω επίδειξης. Το χρησιμοποιεί περισσότερο σαν οδό για να ανοίξει διάφορα μέτωπα συζήτησης με τον ακροατή, είτε πρόκειται για έναν τυπικό φίλο του black metal, είτε όχι. Υπάρχουν στιγμές, όπως τα πιάνα στο “Subterrane” που έχεις αυτό το μικρό στοιχείο της έκπληξης, που χωρίς να είναι απόλυτα πρωτότυπο, είναι αρκετό για να δώσει στο “Gamma” αυτό το χρώμα που θα το ξεχωρίσει και θα σε κάνει να θες να το ξανακούσεις. Στο μισάωρο που διαρκεί ο δίσκος δε βαρέθηκα στιγμή και πιστέψτε με, βαριέμαι πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα. Απρόσμενα ευχάριστη έκπληξη, από τις πολλές που μας έχει επιφυλάξει η χώρα των χιλίων λιμνών κατά καιρούς.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
