Έρχονται αυτές οι φάσεις που ακούς αυτά τα κομμάτια του τύπου, ότι του φανεί το Λολοστεφανή. Μπαίνει ο άλλος πιάνει την κιθάρα παίζει ένα riff σε drop 48 μετά πέφτει παύση και βαράει στην τύχη νότες, αρμονικές και slide. Έτσι είναι το “Black Cat Wailing At The Moon”. Το “Letter To God” είναι το μισό αφήγηση, οπότε περνάω κατευθείαν στο μέρος που όντως αρχίζει η μουσική. Κλασσική η συνταγή, δεν είναι ήχοι που δεν έχουμε ξανακούσει, deathcore φάση, ακριβώς όπως τη γνωρίζουμε. Το “Revolution in our hearts, revolution in your hands”, ακριβώς στη φάση που στην αρχή περιέγραψα, συν τα progressive με την ημί-jazz παύση που έσκασε μύτη κάπου στη μέση του κομματιού. Είχε την πλάκα του. Ε, φυσικά έπεσε και το break down που η φωνή έφτασε στα πατώματα. Μιλάμε για 300 συχνότητες κάτω από ότι μπορεί να ακούσει το ανθρώπινο αυτί, αλλά για χτύπημα, είναι ιδανικό! Το “Trojan Horse” μπαίνει χαρούμενο και χορευτικό. Φυσικά αυτό δεν κρατάει πολύ, αρχίζουν οι κιθάρες βαράνε στο πουθενά, μπαίνει και η φωνή από πάνω. Της πόρνης το κεκλείδωμα κοινώς! Όσοι γουστάρετε τέτοιου τύπου μούρλες, θα πεθάνετε απ’ τη χαρά σας, απλά επειδή σε τέτοιου τύπου κομμάτια χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και φτάνεις σε ένα σημείο να μην ξέρεις που να εστιάσεις, απλά θα πω ότι πρόκειται για ένα πολύ προσεγμένο EP. Μπορεί υποκειμενικό να μην το ξαναβάλω ποτέ (ποτέ όμως) να παίξει ξανά, αλλά αντικειμενικά είναι μια πολύ καλή δουλειά και σε αντίθεση με παρόμοιες μπάντες κάθε κομμάτι του έχει προσωπικότητα και διαφέρει από τα άλλα. Το EP κλείνει με το “Porn Star” (αυτά είναι ονόματα), το οποίο προσωπικά αγάπησα περισσότερο απ’ όλα κυρίως γιατί είναι το λιγότερο μουρλό του δίσκου, και μπορείς όντως να ακούσεις τι παίζει κάθε όργανο, και να καταλάβεις ορισμένες (λίγες) λέξεις από τα φωνητικά.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
