Επιτέλους! Αυτό το ιταλικό μονοπώλιο με τους Lacuna Coil στην κατηγορία female-fronted band δείχνει να λαμβάνει τέλος. Και αυτό γιατί οι Hypersonic κατάφεραν να μπουν στο χώρο του μελωδικού heavy/power με το δεξί, κυκλοφορώντας έναν πραγματικά υπέροχο δίσκο. Η μουσική τους διαθέτει τεράστια ποικιλία που καλύπτει ακόμα και το πιο απαιτητικό αυτί. Από τα επιβλητικά keyboards που έχουν πρωταγωνιστικό και ουσιαστικό ρόλο στο album ξεχώρισα αμέσως τα My Spirit Free, Winter Melodies και Heaven με το πρώτο να μου φέρνει ευχάριστα αναμνήσεις από 80’s disco κομμάτια. Είμαι σίγουρος πως ο πληκτράς τους Dario Caruso έχει επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτό το είδος. Στο μικρόφωνο την παράσταση δε θα μπορούσε να κλέψει άλλη από την Alessia Rapisarda, αφού χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μας μαγεύει από τραγούδι σε τραγούδι, είτε την ακούμε σε πιο μπαλαντοειδείς συνθέσεις σαν τα Rebirth και A Beautiful Dream, είτε σε πιο βαριές (εάν υπάρχουν τέτοιες) όπως το Wheels Of Fire. Λιγάκι την προφορά αν διορθώσει θα παίζει την Cristina Scabbia στα δάχτυλα. Riffs δε υπάρχουν πολλά, καθώς δίνεται βάση στη μελωδία. Υπάρχουν όμως μερικές μεμονωμένες στιγμές όπου τα solos του Emanuele Gangemi προσφέρουν ένα όμορφο διάλειμμα από τα πλήκτρα, αποφεύγοντας τη μονοτονία. Το μόνο που με στράβωσε είναι τα backing vocals του Salvatore Grasso. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ύπαρξής τους (στο Atlantis Treasure για παράδειγμα), αφού η κοπελιά τα καταφέρνει και μόνη της μια χαρά. Το Fallen Melodies αξίζει και με το παραπάνω. Μη ξεχνάτε πως πρόκειται για ντεμπούτο, γεγονός που αγχώνει πολλές άπειρες μπάντες. Οπότε αν οι Hypersonic ξεκίνησαν έτσι, φανταστείτε τι έχει να γίνει στη συνέχεια.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
