Επιτέλους ο promo-μήνας τελειώνει και μια πολύ άσχημη περίοδος με άσχετα από το metal promo, φτάνει στο τέλος της. Για να φτάσει όμως στο τέλος της πρέπει να κάνει και ένα κλείσιμο, φαντασμαγορικό, το οποίο θα έχει την ικανότητα να μου σπάσει τα νεύρα σε μεγάλο βαθμό. Τι καλύτερο λοιπόν, από το να μου μείνει για τελευταία κριτική μια μπάντα από τη Γερμανία η οποία θέλει να αναβιώσει το rock της δεκαετίας του ’60-’70.
Ειρωνική αρκετά η εισαγωγή μου, αλλά με αρκετή δόση ειλικρίνειας. Οι The Shadow Lizzards (ναι με δύο z), μας έρχονται από την Γερμανία και η πρώτη τους – αν δεν κάνω λάθος – πλήρης ομώνυμη δισκογραφική δουλειά, έρχεται να μας πείσει ότι το rockείναι ζωντανό. Μια μίξη Creedence Water Revival, Jimmy Hendrix αλλά δυστυχώς και The Doors, είναι το μείγμα στο οποίο ποντάρουν οι Γερμανοί. Εγώ θα προσέθετα και τους ZZ Top στην εξίσωση.
Οπότε, το ομώνυμο ντεμπούτο των The Shadow Lizzards, δεν έχει απολύτως τίποτε το καινούργιο να μας δείξει και επί μια ώρα και πέντε λεπτά, κάποιος είναι αναγκασμένος να ακούει πράγματα τα οποία ανήκουν σε μια άλλη και διαφορετική εποχή, γεμάτη από παραισθησιογόνες ουσίες και τα συναφή.
Εκεί όμως που κερδίζουν πόντους οι The Shadow Lizzards, είναι ότι παρόλα αυτά, δείχνουν ότι τους αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουν και η ενδιαφέρουσα συλλογή riff που υπάρχει μέσα στο δίσκο, θα μπορούσε να υπάρχει μόνο από μια μπάντα η οποία γουστάρει τρελά αυτό που κάνει. Υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές στο δίσκο, αν και εκεί που οι Γερμανοί κερδίζουν, είναι όταν βάζουν τα Blues στην εξίσωση σε τραγούδια όπως το “Top Of The Mountain”, κάτι που μάλλον θα πρέπει να το εξερευνήσουν περισσότερο στο μέλλον.
Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Νομίζω ότι έχετε πλήρως καταλάβει περί τίνος πρόκειται και τι θα ακούσετε στο “The Shadow Lizzards”. Αν είστε οπαδοί των ‘70s και του ήχου αυτού, τότε το ντεμπούτο των Γερμανών θα σας δώσει κάποιες συγκινήσεις. Προσωπικά, τον βρήκα αρκετά επίπεδο και με καμία πρωτοτυπία και με το μόνο να τον σώζει τα riff, αλλά και κάποιες αναφορές σε blues. Νομίζω ότι αν η μπάντα ξεκολλήσει από την εμμονή της με το παρελθόν και δώσει ένα πιο προσωπικό τόνο στη μουσική της, τότε ίσως θα μπορούμε να πούμε και πιο θετικά πράγματα για αυτούς. Προς το παρόν…
6.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
