Οι Αυστραλοί Therein, ουδεμία σχέση με τους Γερμανούς thrashers με το ίδιο όνομα, σχηματίστηκαν το 2012 κι έχουν στο ενεργητικό τους τουλάχιστον άλλον ένα δίσκο. Τα ελλιπή στοιχεία που υπάρχουν για εκείνους διαδικτυκά σε συνδυασμό με την απουσία κάποιου βιογραφικού να συνοδεύει το “Aramitama”, δεν επέτρεψαν πολλές περαιτέρω διευκρινήσεις για το θέμα.
Ο δίσκος ξεκινά με μια ακουστική folk εισαγωγή και συνέχιζει με ένα ακόμα ακουστικό κομμάτι, αχρείαστα μεγάλης διάρκειας. Στη συνέχεια, καταλαβαίνουμε ότι το σχήμα επιχειρεί να παίξει κάτι σαν prog metal/rock, με διάσπαρτες folk πινελιές. Με έμφαση στο επιχειρεί. Οι επιρροές από ετερόκλητα μουσικά είδη φαίνονται ασύνδετες και αποσυντονίζουν τον ακροατή από το όποιο κλίμα επιδιώκει να δημιουργήσει ο δίσκος, αν επιδιώκει όντως τελικά να δημιουργήσει κάποιο. Το ασύνδετο του όλου πράγματος είναι πανταχού παρόν, ακόμα και στο αισθητικό κομμάτι.
Το εξώφυλλο του Fuyou Nagashima κι οι φωτογραφίες του σχήματος που συνοδεύουν την κυκλοφορία, φαίνεται να ανήκουν σε δύο ξεχωριστές μπάντες, με τρόπο που αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κάποιου είδους δήλωση ή πρόταση. Υπάρχουν διάσπαρτες καλές ιδέες αλλά δεν υπάρχει καμία ενικότητα, πουθενά. Τα δε σημεία με τα φωνητικά, καθαρά και μη, είναι εξίσου αμήχανα και ασύμβατα με το γενικότερο σύνολο, όπως κι όλα τα υπόλοιπα στοιχεία μεταξύ τους.
Όλο αυτό συνδυάζεται με εξαιρετικά ατυχείς επιρροές από Opeth (“The Crawling Chaos”), πολύ άγαρμπα δοσμένες. Γιατί κακά τα ψέματα, πρέπει να διαθέτεις το δείκτη μουσικής ευφυΐας του Mikael Åkerfeldt για να συνδυάσεις ηλιόλουστο 70s rock με τον ακραίο βορειοευρωπαϊκό metal ήχο και το αποτέλεσμα να μην είναι ανόητο. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει εδώ, ούτε για ζήτω. Τα φαινομενικά ασυμβίβαστα μουσικά παντρέματα, όταν γίνονται με τις κατάλληλες προϋποθέσεις και έχουν το σωστό έρεισμα προκαλούν ενδιαφέρον. Σ’ αυτή την περίπτωση προκαλούν μάλλον αμηχανία κι ένα εντελώς άβολο συναίσθημα ετεροντροπής.
Αν αφαιρέσεις την ταμπέλα του prog και τις συμπαθητικές εκτελεστικές ικανότητες του κουαρτέτου, μένει μια μπάντα που επιχειρεί μεγάλα μουσικά ανοίγματα, χωρίς να έχει επ’ ουδενί τις συνθετικές ικανότητες να τα φέρει εις πέρας. Το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει μη πειστικό σε κάθε τομέα κι ελαφρώς ασυνάρτητο.
3/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
